ΤΟ ΕΙΔΩΛΙΟ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Πρώτη φορά άκουσα το όνομα της συγγραφέας Victoria Hislop, όταν επρόκειτο να παρακολουθήσω την μεταφορά σε τηλεοπτική σειρά του έργου ''Το νησί'', το οποίο βασιζόταν στο ομώνυμο μυθιστόρημα της δημιουργού. Πέρασε ο καιρός καί διάβασα καί το βιβλίο (Το νησί) στη δεύτερη έκδοσή του καί ένιωσα το ίδιο έντονα συναισθήματα. Καί να που σήμερα διάβασα καί σας παρουσιάζω το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Το ειδώλιο'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα διαφορετικό -από άποψη πλοκής- μυθιστόρημα σε σχέση με το προηγούμενό της που είχα διαβάσει, που με έκανε να αγαπήσω την πένα της κάπως παραπάνω...

Η συγγραφέας, λοιπόν, από τον τίτλο καί την εικόνα που φιγουράρει στο εξώφυλλο του βιβλίου της μοιάζει σαν να μας βάζει απευθείας στο κλίμα της υπόθεσης. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος/α μαντικές ικανότητες, ώστε να αντιληφθεί, περίπου, στο που θα κινηθούμε, αντιθέτως, δελεάζει με ευφυή τρόπο τη σκέψη μας καί ένα νοερό ταξίδι της ψυχής μόλις έχει ξεκινήσει... Ένα ταξίδι που πρωταγωνιστικό ρόλο πάλι θα έχει ένα άρτιο πάντρεμα της πραγματικότητας με την φαντασία καί πιο συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα καί μαύρες μέρες της σύγχρονης ιστορίας θα φέρουν στην επιφάνεια πάθη καί λάθη που μας επηρεάζουν διαχρονικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Αγαπώ τους αρχαίους πολιτισμούς καί θεωρώ πως όλοι ανεξαιρέτως έχουν προσφέρει πάρα πολλά σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς να πιστεύω πως ο αρχαίος πολιτισμός της χώρας μας διαφέρει, ούτε πως είναι καί ανώτερος άλλων! Αυτό, όμως, που δεν μπορώ να δεχθώ είναι πως όλα τα μνημεία κι έργα των αρχαίων πολιτισμών αποτελούν παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Δεν έχω καμία πρόθεση να ακουστώ ως υπέρμετρα πατριώτισσα, ή, εθνικίστρια, αλλά νομίζω -πάντα κατά την υποκειμενική μου άποψη- πως όλα αυτά ανήκουν ως κληροδότημα των παλαιότερων γενεών στον γηγεγή πληθυσμό της κάθε χώρας καί όλοι/ες έχουμε το δικαίωμα να τα θαυμάζουμε στον τόπο τους! Όχι, να τα κλέβουμε, ή, να τα οικειοποιούμαστε με δόλιους τρόπους καί έπειτα, να ισχυριζόμαστε πως μας ανήκουν! Είμαι κάθετη ενάντια σε κάθε τέτοια πράξη, πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για οποιαδήποτε μορφή/τάση αρχαιοκαπηλείας... Συγγνώμη, μα σε αυτό είμαι απόλυτη! Ας περάσω, όμως, στην παρούσα υπόθεση.

''Όταν η Χέλενα κληρονομεί το διαμέρισμα των παππούδων της στην Αθήνα, κυριεύεται από τις αναμνήσεις των καλοκαιριών που είχε περάσει μαζί τους στα παιδικά της χρόνια κατά, την περίοδο της χούντας. Ο σκληρός και απόμακρος παππούς της ήταν στρατηγός στο δικτατορικό καθεστώς και, καθώς η Χέλενα ξεσκαρτάρει τα σκονισμένα δωμάτια, ανακαλύπτει πλήθος πολύτιμων αντικειμένων και αρχαιοτήτων. Πώς κατάφερε ο παππούς της να συγκεντρώσει έναν τέτοιο θησαυρό; Και ποιο ήταν το ανθρώπινο τίμημα; Η αποφασιστικότητα της Χέλενα να βρει τις απαντήσεις μετατρέπεται σε ενθουσιασμό όταν ο έρωτάς της για τον αινιγματικό Νικ την οδηγεί να εργαστεί εθελοντικά μαζί του σε μια ανασκαφή σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί. Τα ευρήματά τους θα γιγαντώσουν τη λαχτάρα της να προστατέψει τα αρχαία κειμήλια και να καταλάβει από πού προήλθε η συλλογή του παππού της. Άθελά της βρίσκεται μπλεγμένη σ’ ένα επικίνδυνο δίκτυο αρχαιοκαπηλίας και αντιμέτωπη με μια προδοσία που θα κλονίσει τον κόσμο της και όλα όσα πίστευε και ένιωθε. Θα μπορέσει να βρει το κουράγιο να συγχωρήσει και να προχωρήσει στη ζωή της;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Η συγγραφέας μέσω της παρούσας ιστορίας αποδεικνύει για πολλοστή φορά την βαθειά αγάπη που τρέφει για τη χώρα μας. Όμως, δεν επηρεάζεται απ'αυτήν καί μας παραδίδει ένα βιβλίο ρεαλιστικό, με λόγο αφοπλιστικό, που δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τα κακώς κείμενα, αλλά όλα αποδίδονται ακριβώς όπως είναι. Η περιπέτεια εδώ φαίνεται πως διεκδικεί τα σκήπτρα της βασίλισσας καί μας κάνει να θέλουμε να διαβάζουμε, ασταμάτητα, το βιβλίο για να δούμε το πως θα οδηγηθούμε στον επίλογο της υπόθεσης. Ναι, ο σχετικά μεγάλος όγκος του βιβλίου, ίσως να φαντάζει αποτρεπτικός με δεδομένο πως η συγγραφέας επιλέγει μία πιο αργή ροή των γεγονότων στην αρχή, μα αυτό αλλάζει καί οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.

Ναι, η ιστορία μας δεν είναι πάντα γραμμένη με όμορφα γράμματα, ούτε διακρίνεται μόνο από στιγμές καί γεγονότα άξια θαυμασμού, μα είναι εκεί καί δε γίνεται να την αγνοήσουμε. Μόνο αν αποδεχθούμε τα λάθη του παρελθόντος καί μάθουμε να μην τα ξανακάνουμε, θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Ναι, ξέρω πως απαιτείται καί συγχώρεση από μεριάς μας για να επιτευχθεί αυτό... Μία συγχώρεση που φαντάζει απίστευτα δύσκολη καί επώδυνη, που αν καταφέρει καί δοθεί, πιθανότατα, να μας λυτρώσει... Εγώ το βιβλίο το διάβασα πολύ ευχάριστα καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε κι εσείς...

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.