Το Παιδικό Παιχνίδι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αγαπώ να διαβάζω βιβλία θρίλερ καί συχνά τα αναζητώ ανάμεσα στα έργα τόσο καταξιωμένων, όσο καί νεότερων δημιουργών. Όταν, λοιπόν, έπιασα στα χέρια μου το μυθιστόρημα του συγγραφέα Αλβέρτου Καραγιάννη, με τίτλο ''Το παιδικό παιχνίδι'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια), είναι αλήθεια πως ποικίλες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, με κυρίαρχη το πως μερικά παιχνίδια που απευθύνονται σε παιδιά καί πιο συγκεκριμένα η όψη τους μπορεί να είναι αντιφατική σε σχέση με αυτό που πρεσβεύουν. Θεωρώ πως κάποια εξ αυτών φέρουν μία πιο τρομακτική καί αλλόκοτα περίεργη όψη καί αίσθηση στο κοίταγμα, που αντί να μας προκαταβάλει θετικά, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα... 

Αυτό μου συνέβη, αφότου ολοκλήρωσα την ανάγνωση του παρόντος έργου. Με όλον τον σεβασμό καί δίχως να θέλω να γίνω προσβλητική προς το πρόσωπο καί τον κόπο του συγγραφέα, το βιβλίο δεν με ικανοποίησε, δυστυχώς, καθόλου. Καί λέω δυστυχώς γιατί δεν είναι καί το καλύτερό μου ως συνθήκη η ανάγνωση βιβλίων που δεν μου άρεσαν! Καί επειδή θέλω πάντα να στοιχειοθετώ τις σκέψεις μου για τα βιβλία που διαβάζω, ευθύς αμέσως, θα σας παραθέσω μερικούς από τους καίριους λόγους που με έκαναν να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα.

- Αρχικά, η ιστορία μου θύμισε -σε πολύ μεγάλο βαθμό- ένα βιβλίο ξένης λογοτεχνίας (μην με ρωτήσετε - δεν θυμάμαι ποιο ήταν) που μου είχαν δανείσει καί διαβάσει κατά το παρελθόν. Ένιωθα λες καί διάβαζα μία επανάληψη των ιδίων...

- Ο τρόπος γραφής που είναι απλός καί κάπως ''ανώριμος'' συγγραφικά. Θεωρώ πως αν ο συγγραφέας επιμείνει καί εργαστεί πάνω στην εξέλιξή του, θα έχει καλύτερα αποτελέσματα μελλοντικά. (Σε αυτό προστίθενται καί κάποια συντακτικά λάθη μέσα στο κείμενο.)

- Δεν ένιωσα κανένα συναίσθημα κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Ναι, βρήκα κάπως άτονο κι άνευρο το κείμενο στο σύνολό του.

- Τέλος, ο επίλογος που επέλεξε ο συγγραφέας δεν μου ταιριάζει με όλη την ιστορία. Πιστεύω πως αλλάζει άρδην όλο το κλίμα που έχει προσπαθήσει να ''χτίσει'' καί ίσως να ήταν ιδανικό κλείσιμο για μία άλλη υπόθεση. Μοιάζει σαν άλλα να μας τάζει κι άλλα να συμβαίνουν...

Στο ερώτημα, του αν στο μέλλον θα διάβαζα κι άλλο έργο του συγγραφέα, η απάντηση είναι ''ναι'', αν κι εφόσον έχει κάνει κάποιες διορθωτικές κινήσεις...

Περιγραφή:

Μην με ρωτάς πώς με λένε ούτε από πού έρχομαι. Άλλωστε τον τρόμο από εκεί που έρχομαι δεν μπορείς να τον αντέξεις ούτε σαν περιγραφή. Ρώτα με τι μπορώ να κάνω. Μπορώ εύκολα να διαλύσω μια οικογένεια. Να την οδηγήσω στην παράνοια. Μπορώ να παίξω με το μυαλό τους. Και όλα αυτά χωρίς να το καταλάβουν. Δεν μπορεί να με εμποδίσει και να με σταματήσει κανένας. Μόνο εκτός αν…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια.