Συνέντευξη με την συγγραφέα Δοξούλα Παλαμάρα

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΔΟΞΟΥΛΑ ΠΑΛΑΜΑΡΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Σημερινή μου καλεσμένη στην στήλη των συνεντεύξεων η συγγραφέας Δοξούλα Παλαμάρα. Την ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις της. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορεί το βιβλίο της, με τίτλο ''Σαν κολιμπρί". Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν, μπορούν να το προμηθευτούν από κάποιο βιβλιοπωλείο.

Πάμε να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Τί είναι για εσάς η συγγραφή; Τί ρόλο παίζει στην ζωή σας;

Δ.Π. Αν - καθηλωμένη σε μια πολυθρόνα από γηρατειά ή ασθένεια -έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο “Να μη ξαναγράψω ποτέ” και “Να μη ξανα-χορέψω ποτέ”- ακόμα και αν με το χορό εννοείται απλώς μια ρυθμική κίνηση με τα χέρια, και πάλι θα επέλεγα τον χορό! Το γράψιμο, η συγγραφή, όπως το λέτε, είναι για μένα μια απόλαυση. Μια απόλαυση όπως το διάβασμα, η μουσική, τα ταξίδια. Γράφω σαν να παίζω. Αλλά και τα παιδιά μου τα μεγάλωσα σαν να έπαιζα και την δουλειά μου, 40 χρόνια δασκάλα, την έκανα σαν να έπαιζα. “Παίζω” θεωρώ μια διαδικασία συνεχών εναλλαγών, παρατήρησης και δράσης, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και απόλαυσης στα όρια της ευδαιμονίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις εκδόσεις Βακχικόν το βιβλίο σας με τίτλο ''Σαν κολιμπρί'';. Να είναι καλοτάξιδο. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι' αυτό; Πώς προέκυψε ο τίτλος ''Σαν κολιμπρί'';

Δ.Π. Το κολιμπρί είναι αυτό το λιλιπούτειο πουλάκι, που πετάει σαν ελικόπτερο. Στο Σαμανισμό το κολιμπρί συμβολίζει την ψυχή. Για τους λαούς της Νότιας Αμερικής το κολιμπρί, humming bird, είναι το Σύμβολο της ελευθερίας, της δύναμης, της αισιοδοξίας και της συμπόνιας. Ο μύθος λέει ότι όταν το δάσος έπιασε φωτιά και όλα τα ζώα έτρεχαν να σωθούν, το κολιμπρί πέταξε με μια σταγόνα νερό στο ράμφος του για να σβήσει τη φωτιά. “Με μια σταγόνα νερό,” το ρώτησε ο ελέφαντας. “Κάνω αυτό που μου αναλογεί …”

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Ποια η πηγή έμπνευσης της ιστορίας του βιβλίου σας; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε την συγγραφή του;

Δ.Π. Το “Σαν κολιμπρί” είναι αφιερωμένο στην κόρη μου και τις μαθήτριές μου. Έχω ιδιαίτερη αγάπη και θαυμασμό για τις γυναίκες και συγχρόνως θυμό, για ορισμένες από αυτές και σε ορισμένες περιπτώσεις. Μου είναι δύσκολο π.χ. να δεχτώ μια γυναίκα επαγγελματία που βάζει τα κλάματα σαν κοριτσάκι, μέσα στον επαγγελματικό της χώρο, όταν ένας ιεραρχικά ανώτερος της κάνει παρατήρηση, αντί να τον αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και επιχειρήματα. Όμως, με στενοχωρεί εξ ίσου η τυφλή, κουφή και εν τέλει κενή επιθετικότητα των νέων γυναικών και των πολύ νέων κοριτσιών. Μία επιθετικότητα που θεωρείται “Δύναμη” και που στην πραγματικότητα κρύβει συγκεχυμένες ιδέες και απόψεις, σε έναν αχταρμά δικαιωματισμού και μοντερνισμού. Μου πήρε ένα χρόνο να γράψω το Κολιμπρί κι ένα χρόνο να το σβήνω. Η καλύτερη συμβουλή που έχω ακούσει για το γράψιμο είναι από την φίλη, δημοσιογράφο και συγγραφέα Ρούλα Γεωργακοπούλου “Κλάδευε. Κλάδευε και κορφολόγα” και κλάδευα ένα χρόνο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Γιατί επιλέγξατε να γράψετε μία συλλογή διηγημάτων κι όχι μία ενιαία ιστορία;

Δ.Π. Μου αρέσουν τα διηγήματα. Γράφω τώρα μια σειρά πολύ σύντομων διηγημάτων 250- 300 λέξεις. Διηγήματα Μπονσάι! Σαν κι αυτά τα Γιαπωνέζικα δεντράκια που έχουν κορμό, φύλλα, ανθάκια, ενίοτε και καρπούς, όλα μέσα σε ένα γλαστράκι σαν κεσέ του γιαουρτιού.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Τέλος, τί θα επιθυμούσατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες/στριες από την ανάγνωση του βιβλίου σας;

Δ.Π. Δεν πιστεύω πως η Λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, από μόνο του. Ούτε καν ο χρόνος. Ίσως ένας συνδυασμός γεγονότων, συμπτώσεων και ανθρώπων. Και δεν πιστεύω ότι εγώ μπορώ να προσφέρω κάτι σημαντικό στη λογοτεχνία. Εάν κάποιοι αναγνώστες νοιώσουν απόλαυση διαβάζοντας το βιβλίο μου ή βρουν κάτι που μπορεί να τους ξεσηκώσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο, θα χαρώ πολύ.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση, Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat