Οιμωγή

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Τίτλος: Οιμωγή

Βάσει της επίσημης ετυμολογίας, οιμωγή σημαίνει κραυγή. Κραυγή σπαραχτική. Κραυγή εκκωφαντική.

Είναι, όμως, φορές που οι κραυγές γίνονται συνώνυμο της σιωπής. Ένας θάνατος που σπέρνει τη σιγή.

Στην πένα ο συγγραφέας Στέφανος Αλεξιάδης. Ο αγαπητός φιλόλογος του instagram που έχει ''βαλθεί'' να μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τις γνώσεις μας γύρω από την γραμματική καί την ορθογραφία. Ένας συγγραφέας που γνώρισε την επιτυχία από το πρώτο του, κιόλας, μυθιστόρημα καί παίρνει το ''ρίσκο'' να περάσει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των βιβλίων που απευθύνονται σε εφηβικό κοινό καί σε εκείνο των ενηλίκων. Πώς το κάνει αυτό; Μα με το νέο του μυθιστόρημα, το οποίο δεν έχει πολύ διάστημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Άν καί το βιβλίο κατηγοριοποιείται ως ένα ψυχολογικό θρίλερ, η αλήθεια είναι πως μου έδωσε την εντύπωση περισσότερο ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με τις όποιες κοινωνικές εκφάνσεις καί προβληματισμούς, που προκύπτουν μέσα από την ιστορία του. Για να μην υπάρξουν τυχόν παρερμηνείες στα λόγια μου, να τονίσω πως αυτό δεν αφαιρεί το οτιδήποτε από την αξία του παρόντος έργου, ούτε καί το καθιστά λιγότερο καλό. Απλώς, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αρχική αίσθηση που μου άφησε. 

Είμαι βέβαιη πως ακούγοντας όλα τα παραπάνω, σίγουρα θα αναρωτιέστε το που διαφέρει το εν λόγω μυθιστόρημα, καθώς δεν είναι ούτε το πρώτο, μα ούτε καί το τελευταίο έργο που ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ο τρόπος, που γίνεται η αναφορά σε όλα αυτά τα κακώς κείμενα καί κοινωνικά ζητήματα που οφείλουν να μας απασχολήσουν, είναι που κάνει την όποια διαφορά! Ναι, ο συγγραφέας με σεβασμό καί προσοχή, απαλλαγμένος από κάθε τάση διδαχής, ή, επιδεικτικού κουνήματος του δαχτύλου καί κυρίως χωρίς να έχει την παραμικρή πρόθεση να καταστήσει την ιστορία του κλισέ, τάχα μου μελοδραματική, αλλά ούτε έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μία ''αναβίωση'' της τραγικής ιστορίας της Μήδειας του Ευρυπίδη (όπως έχουμε συναντήσει σε έργα άλλων δημιουργών) θα μας μιλήσει για την ενδοοικογενειακή βία, την αποδοχή, τις λανθασμένες προκαταλήψεις, την ιερότητα της λέξης μάνας καί τις θυσίες που προκύπτουν απ'αυτήν, αλλά καί τους ανθρώπους στο φάσμα του αυτισμού.

Ναι, εδώ πρέπει να πω πως ο συγγραφέας δεν αερολογεί, ούτε χρησιμοποιεί αυτήν την συνθήκη, απλώς καί μόνο, για να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Εκτίμησα πολύ το πως προσεγγίζει αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τους δαιμονοποιεί, μα ούτε τους δείχνει σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Δεν τους μετατρέπει σε ''δεκανίκι'' του, για να σταθεί η υπόθεση του έργου του, μα τους θεωρεί ίσους με όλους κι όλες εμάς. Κάτι που πρέπει όλοι κι όλες, ανεξαιρέτως, πρέπει να κάνουμε καί στην πραγματική μας ζωή... 

Αλλά ποια θα είναι τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας;

''Ήρωες που κρύβουν το παρελθόν, αρνούνται το παρόν και αγνοούν το μέλλον.

Μια νηνεμία που επικρατεί λίγο, τόσο λίγο που δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει την καταιγίδα που έρχεται.

Ποιος είπε ότι μια μάνα δεν μπορεί να σκοτώσει; Κι αν σκοτώσει, παύει να φέρει αυτή την ιδιότητα;

Λέξεις, υποσχέσεις και μυστικά σείουν το έδαφος. Ένα έδαφος που καταρρέει και τότε φθάνει αυτή.

Η ΟΙΜΩΓΗ." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Μην έχοντας διαβάσει το προηγούμενο έργο του συγγραφέα, είναι αλήθεια πως προτού ξεκινήσω την ανάγνωση του παρόντος, ''έκλεψα'' κάπως ρίχνοντας ματιές σε κείμενα με απόψεις που ήδη έχουν αναρτηθεί από άλλους/ες αναγνώστες/στριες, για να μπορέσω να λάβω μία πρώτη ματιά του πως θα ''κινούμασταν'' σχετικά με την πένα του δημιουργού. Για να είμαι ειλικρινής, από την αρχή καί μέχρι ενός σημείου, ένιωσα πως ο συγγραφέας ήταν επηρεασμένος από την σκέψη άλλων δημιουργών κι αυτό διότι μου θύμισε τον τρόπο γραφής εκείνων, ευτυχώς, όμως, αυτό αλλάζει καί το κείμενο νιώθω πως λαμβάνει τον χαρακτήρα του δημιουργού του, ο οποίος, εντέλει, αφήνει το δικό του συγγραφικό αποτύπωμα...

Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα. Δεν ήθελα να το αποχωριστώ λεπτό από τα χέρια μου. Ναι, δεν είναι ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα, μα παρά τις όποιες αντιξοότητες, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον βρίσκει τον δρόμο της προς το φως. Αγάπησα την σκιαγράφηση των προσώπων, το πως τοποθετούνται μέσα στην πλοκή, την εναλλαγή της πρωτοπρόσωπης καί τριτοπρόσωπης αφήγησης, τους ρεαλιστικούς διαλόγους, τον τρόπο που ''γεννήθηκαν'' τα όποια συναισθήματα μέσα μου, την συνεχόμενη ροή των γεγονότων καί κυρίως όλη την αίσθηση που μου άφησε καί διήρκησε για ώρες ολόκληρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του βιβλίου...

Καί ξέρετε τί με έκανε να συνειδητοποιήσω το βιβλίο καί με σοκάρει περισσότερο; Αυτή η απάθεια, που μας διακρίνει σε μεγάλο ποσοστό, ως κοινωνία απέναντι σε όποια μορφή βίας. Ναι, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την ασχήμια καί θεωρούμε, λανθασμένα, τα όποια εγκλήματα ως ακόμη ένα τυχαίο καθημερινό συμβάν, το οποίο θα μας απασχολήσει όσο διαρκούν δύο-τρεις εκπομπές στην τηλεόραση, μέχρι να συμβεί το επόμενο...

Εν κατακλείδι, για μένα η ''Οιμωγή'' είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα από την αρχή της φετινής χρονιάς καί δεν θα πάψω να το προτείνω σε όποιον/α με ρωτήσει. Ένα βιβλίο πολυδιάστατο, αιχμηρό, κατά τόπους οδυνηρό, αλλά καί συνάμα λυτρωτικό με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο, που αξίζει να διαβάσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.