Αφιέρωμα στα βιβλία του Τάκη Νταλάκου ''Τρίλημμα''' - ''Μακροβίπερα'' - ''ΝοΜοΦοβία''

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αφιέρωμα στα βιβλία του Τάκη Νταλάκου ''Τρίλημμα''' - ''Μακροβίπερα'' - ''ΝοΜοΦοβία''

Το τελευταίο διάστημα έψαχνα να βρω έναν/μία δημιουργό που θα μου κινούσε το ενδιαφέρον, ώστε να προβώ σε ένα μικρό, αλλά περιεκτικό αφιέρωμα στα έργα του/της. Είναι αλήθεια πως υπήρχαν κάποιες βασικές προϋποθέσεις που είχα θέσει στον εαυτό μου -αναφορικά με την επιλογή. Ποιες ήταν αυτές; Θα σας τις αναφέρω, αμέσως, μία προς μία.

Πρώτη προϋπόθεση: να μην είχα διαβάσει στο παρελθόν κάποιο/α έργο/α του/της. Ήθελα αυτή η πρώτη γνωριμία να γινόταν με αυτόν τον τρόπο. 

Δεύτερη προϋπόθεση: να ανήκουν όλα τα έργα σε ένα λογοτεχνικό είδος. Κατά προτίμηση στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Τρίτη προϋπόθεση: να υπάρχει ένας συνδετικός ''κρίκος'' μεταξύ των έργων του/της δημιουργού. Μαθαίνοντας, λοιπόν, για την κυκλοφορία του νέου έργου του συγγραφέα Τάκη Νταλάκου, με τίτλο ''ΝοΜοΦοβία'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν καί με δεδομένο πως ήταν το τρίτο στην σειρά, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον ερευνητή Χάρη Λουκά, αυτομάτως, εξέφρασα την επιθυμία να διαβάσω καί τα τρία βιβλία που θα γινόντουσαν η αφορμή για το νέο μου αφιέρωμα. 

Καί αφού είχαν ''καλυφθεί'', πλήρως, οι ''απαιτήσεις'' μου, δεν γινόταν να μην μου τραβήξουν την προσοχή καί οι ευφάνταστοι τίτλοι, με τους οποίους επιλέγει να ''ντύσει'' ο συγγραφέας τα έργα του. Έχουμε, λοιπόν, ένα ''Τρίλημμα'', μία ''Μακροβίπερα'' καί την ''ΝοΜοΦοβία''. Δεν μπορείτε να πείτε! Ο συγγραφέας δεν μας αφήνει παραπονεμένους/ες. Όχι μόνο μας ιντριγκάρει την σκέψη από το άκουσμα των τίτλων, αλλά αφήνει να πλανάται στον αέρα μία αίσθηση μυστηρίου, ίσως καί κρυφών νοημάτων ( ; )...

Ξεκίνησα την ανάγνωση των βιβλίων, ακολουθώντας πιστά την σειρά έκδοσής τους. Η αρχή, λοιπόν, έγινε με το ''Τρίλημμα''. Κι ούσα πνεύμα αντιλογίας καί επειδή λατρεύω να μισώ -καί το αντίστροφο- τις όποιες σπαζοκεφαλιές που προκύπτουν από τους τίτλους των βιβλίων, η πρώτη μου σκέψη ήταν ''γιατί τρίλημμα κι όχι δίλημμα''; Κι από την άλλη, γιατί όχι; Ο συγγραφέας μας έκανε σαφές πως δεν επρόκειτο να ακολουθήσει την περπατημένη, μα ότι θα χάραζε δική του πορεία. Μας παρουσιάζει μία πρωτότυπη ιστορία, από την οποία δεν λείπει το σασπένς, το μυστήριο, οι ανατροπές, η αγωνία, οι ορθοί προβληματισμοί καί μία γενικότερη σφιχτοδεμένη πλοκή που πείθει ακόμη καί τους/τις πιο απαιτητικούς/ες αναγνώστες/στριες. Τόσο η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όσο καί η σκιαγράφηση όλων των χαρακτήρων των προσώπων μας βοηθούν ώστε να γίνουμε κομμάτι του συνόλου καί να κατανοήσουμε πράξεις καί συναισθήματα. Η αμεσότητα του λόγου του συγγραφέα, καθώς καί η αναλυτική (καθόλου κουραστική) περιγραφή των εικόνων, των χώρων, αλλά καί των προσώπων βοηθά ούτως ώστε να έχουμε ένα κείμενο ζωντανό, οικείο, ευανάγνωστο καί προσαρμοσμένο στο σήμερα.

''«Καθώς έφευγε, σκέφτηκε κατά πόσο και ο ίδιος θεωρείτο συνεργάτης τους και αν το συνεργάτης σήμαινε συνένοχος». Η οικουμενικότητα που διατρέχει το βιβλίο και η βαθιά ουμανιστική ανθρωπογεωγραφία έχουν τη ρίζα τους σε χρόνια βαθιά παρατήρηση, μελέτη και σε πρώτο χρόνο σκανάρισμα των βασικών, στην αβυσσαλέα μέγγενη που απαρτίζει την καθημερινότητα. Ταυτόχρονα, είναι και ένα βαθύ-στεγνό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για να επανέλθουν τα πράγματα στην αρχή από το τίποτα, κι από κει πίσω στην εκρηκτική ανάκαμψη στο καινούργιο, άλλοτε συστημικά άλλοτε όχι και πάντως μοιραία στην αέναη εναλλαγή, που σχεδόν ποτέ δεν είναι δίλημμα. Το βιβλίο ξεκινάει με ένα απλό αλλά ταυτόχρονα συνεκτικό της πλοκής εύρημα, και μετά όλα ανατέμνονται στον αστικό ιστό, όπου φυσικά δεν υπάρχουν μόνο καλοί και heavy, ούτε βέβαια μόνο διανοούμενοι ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Η δουλειά, οι επιμέρους φιλοσοφικές και ηδονιστικές αναζητήσεις, το κυνήγι της επιβίωσης, ο φόνος, μέρος μιας καθημερινής άσκησης, φτάνουν στην κορύφωσή τους και την επόμενη ημέρα ξεκινούν από την αρχή." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Σειρά μετά είχε το βιβλίο ''Μακροβίπερα'' καί για να είμαι ειλικρινής, όχι μόνο πρώτη φορά άκουγα αυτήν την λέξη, μα δεν ήξερα καν τι συμβόλιζε. Ψάχνοντας, λοιπόν, πληροφορίες στο διαδίκτυο έμαθα πως η μακροβίπερα είναι ένα συγκεκριμένο είδος οχιάς που υπάρχει στο νησί της Μήλου. Ε, αυτό ήταν κάτι απρόσμενο για μένα! Δεν θα περίμενα ένα ερπετό να δίνει το όνομά του στον τίτλο ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Αλλά γιατί απορώ; Αφού ο συγγραφέας εξ αρχής μας έχει προετοιμάσει για τα μη αναμενόμενα. Όντας, λοιπόν, το δεύτερο βιβλίο, παρατηρούμε να υπάρχει μία εμφανής καί πολύ ευχάριστη εξέλιξη τόσο στην πένα του συγγραφέα, όσο καί στην προσωπικότητα του κεντρικού μας πρωταγωνιστή. Η ιστορία είναι πιο περίπλοκη από την προηγούμενη καί έχει ''ανέβει'' επίπεδο, αναφορικά με όλες τις λεπτομέρειες. Καί ξέρετε κάτι; Η ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει την σκέψη καί την γραφή του συγγραφέα καί ο τρόπος που αυτή αποτυπώνεται πάνω στο χαρτί καί κατ'επέκταση στην υπόθεση του βιβλίου του είναι που καθιστά το βιβλίο (όπως καί το προηγούμενο) τόσο αρεστό σε όποιον/α επιλέξει να το διαβάσει.

''Ο Χάρης Λουκάς, ο ερευνητής που «πληρώνεται και για να στενοχωριέται», επανακάμπτει. Καταδύεται στα βάθη της ανθρώπινης φύσης και αναδύεται μέσα σε πολυκατοικίες, ουρανοξύστες και ιατρεία ερπετών, αλλάζοντας με μαεστρία πτήσεις, μεταξύ Αθηνών, Σικάγου και Μήλου, λύνοντας μυστηριώδεις γρίφους, γύρω από δυο φόνους σε δυο παράλληλους κόσμους. Στο δεύτερο μέρος της σειράς με φόντο μια Αθήνα παλιά, αλλά και σύγχρονη, ανάμεσα σε ασφαλιστές, καλούς μπάτσους, παγκόσμιους και υπερκόσμιους Έλληνες και θηλυκά που παραπατούν, μεταξύ Γαλατσίου και Νέας Ζηλανδίας, ο Χάρης Λουκάς βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στην ηθική του και την αλλόκοτη έλξη προς το «άλλο μισό του», μια τρυφερή και σκληρή μαζί ύπαρξη, που παρακολουθεί ποδόσφαιρο, ακούει μουσική και βλέπει σινεμά, με την ίδια φυσικότητα που κινείται ανάμεσα σε ασφαλιστικά συμβόλαια και Μπαουχάους κτίρια. Σε μια ατελείωτη διαδρομή γεμάτη αναρίθμητους εσπρέσο και τσιγάρα, βόλτες και συζητήσεις επί παντός επιστητού στη «Φωκίωνος Νέγρη, τον ομφαλό της γης», ο Χάρης Λουκάς, μετακινείται με περισσή άνεση μέσα σε εγγλέζικες αντίκες, αστυνομικές λιμουζίνες και υπερατλαντικά αεροπλάνα, με ατέλειωτες μουσικές και σινεφίλ αναφορές, ώσπου να βρεί τελικά τη χρυσή τομή, που του χαρίζει τη χαρμολύπη του «νικητή» σε μια ακόμη περίπλοκη υπόθεση." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Καί αυτή η επαφή μου με τα έργα του συγγραφέα ολοκληρώνεται -προς το παρόν- με το τρίτο του βιβλίο, με τίτλο ''ΝοΜοΦοβία'', το οποίο έρχεται να μας αποδείξει πως υπάρχουν πένες δημιουργών, αλλά καί μορφές λογοτεχνικών προσώπων, που λειτουργούν σαν άλλοι ''εθισμοί'' της αναγνωστικής μας φύσης. Δεν ξέρω πως να σας το περιγράψω, επακριβώς, αλλά έχοντας διαβάσει το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ένιωθα λες καί βιβλίο με το βιβλίο οδηγούμασταν προς μία κορύφωση τόσο από άποψη σκέψεων, όσο καί από άποψη συναισθημάτων. Ναι, δεν το κρύβω πως ξεχώρισα κάπως παραπάνω το παρόν βιβλίο σε σχέση με τα άλλα δύο, ίσως γιατί ο συγγραφέας μέσω του πρωταγωνιστή του γίνεται πιο αιχμηρός καί καυστικός γύρω από διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν σε κοινωνικοπολιτικό κι όχι μόνο επίπεδο. Δεν χαρίζεται καί με κάνει να τον εκτιμώ για την ειλικρίνειά του. Επιχειρηματολογεί καί μας δίνει την ελευθερία είτε να αντικρούσουμε τις απόψεις του, είτε να συμφωνήσουμε μαζί του. Άν μην τι άλλο, με έκανε να επιθυμώ καί μία ενδεχόμενη συνέχεια!

''«Για πες μου λοιπόν τώρα, με τι ασχολείσαι, κύριε Λουκά;» Ένας νέος γρίφος προς απάντηση· η τρίτη περιπέτεια για τον ερευνητή Χάρη Λουκά, του οποίου, επί του παρόντος, οι διαδρομές είναι ενδοαθηναϊκές, ανάμεσα σε Γ-υψέλη, Κουκάκι, Καλλιθέα, Ταύρο και Βουλιαγμένη, αλλά που κοσμοπολιτεύεται μεταξύ Αθηνών και Βερολίνου, καλούμενος να ξεδιαλύνει ένα ασφαλιστικό μυστήριο με δολοφονίες χωρίς ίχνη και ύποπτα συμβόλαια προς «τελική» λύση. Αναδύεται και πάλι ανάμεσα σε πολλές μοιραίες γυναίκες, μεταξύ των οποίων μια... modest Wunderfrau και μια γλυκόπικρη μέλισσα, καταναλώνοντας αναρίθμητα τσιγάρα, εσπρέσο και ρακές, με soundtrack από τα αγαπημένα του 60’s. Πολιτικά σχόλια, με αναμνήσεις από «μακρινές» πατρίδες, αναρίθμητες παρατηρήσεις επί παντός επιστητού, καλοί και λιγότερο καλοί μπάτσοι, ασφαλιστές με προθέσεις αγαθές και μη, αταξίδευτοι ταξιδιωτικοί πράκτορες, ντίσκο χορευταράδες και Βαλκανιοκόριτσα, σκακιστικά ανοίγματα, μπράβοι της νύχτας και της μέρας, ιντερνετικοί γύπες, και πάνω απ’ όλα το μότο του Χάρη: «Αν απαιτείς από τη ζωή περισσότερα από όσα σου προσφέρει, πρέπει να περιμένεις και τον λογαριασμό». Δημήτρης Λουκάς" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Εν κατακλείδι, μιλάμε για τρία πολύ καλά αστυνομικά μυθιστορήματα που με ''κέρδισαν'' σε μεγάλο βαθμό καί με έκαναν να περάσω ουσιαστικό καί ποιοτικό χρόνο διαβάζοντάς τα. Γιατί να μην τα αναζητήσετε κι εσείς; 

Kαλή ανάγνωση. 

Καί τα τρία βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν.