Ένας πολύ ευχάριστος φόνος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Το τελευταίο διάστημα έχω ''φάει'' ένα γλυκό κόλλημα με το βιβλίο ''Περηφάνεια καί προκατάληψη'', καθώς καί με αποσπάσματα της ταινίας που βασίζεται σε αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, αισθάνομαι πώς περνώ μία ρομαντική φάση, η οποία με έναν παράδοξο τρόπο έρχεται να ''παντρευτεί'' με την ανάγκη να διαβάσω βιβλία που ανήκουν στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ναι, ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι όλο αυτό δεν βγάζει κανένα λογικό νόημα! Ναι, θα συμφωνούσα μαζί σας, εάν δεν έβρισκα ένα βιβλίο που -κατά κάποιον τρόπο- θα συνέδεε αυτά τα δύο. Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκα την είδηση για την κυκλοφορία του βιβλίου ''Ένας πολύ ευχάριστος φόνος'' (A most agreeable murder), το οποίο υπογράφει η συγγραφέας Julia Seales (Τζούλια Σιλς) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της κυρίας Άντζης Κουνάδη, έσπευσα να εκφράσω την επιθυμία να το διαβάσω. Θα κάλυπτε, όμως, τις όποιες προσδοκίες μου; 

Δεν χρειάζεται κάποιος/α να έχει διαβάσει αμέτρητα βιβλία, για να αντιληφθεί ότι η συγγραφέας είναι φανερά επηρεασμένη από την Τζέιν Όστιν καί την Άγκαθα Κρίστι. Όχι, πώς αυτό είναι, απαραιτήτως, κάτι αρνητικό, με δεδομένο ότι μιλάμε για το πρώτο έργο που υπογράφει η συγγραφέας. Το ζήτημα όμως που προκύπτει είναι το κατά πόσο θα μπορούσε να βρούμε μέσα στο βιβλίο μία φρέσκια ματιά της κλασικής λογοτεχνίας προσαρμοσμένη στις λογοτεχνικές απαιτήσεις του σήμερα. Αρκούσε μόνο μία όμορφη εικόνα εξωφύλλου καί ένας εύχαρις τίτλος -φαινομενικά οξύμωρος με ό,τι συμβόλιζε- να με κρατήσουν ''δέσμια'' της υπόθεσης του βιβλίου;

''Όταν ένας πλούσιος εργένης πεθαίνει στον φθινοπωρινό χορό, μια δεσποινίδα αναλαμβάνει τον ανάρμοστο ρόλο της ντετέκτιβ, σε μια κωμωδία γεμάτη δράση. Η δυναμική Beatrice Steele δεν είναι ακριβώς μια «σωστή δεσποινίς»: είναι φριχτή στο κέντημα, δεν διαθέτει μουσικές ικανότητες και η ζωγραφική της είναι τόσο κακή που τρομάζει τον κόσμο. Παρακολουθεί όμως με τεράστιο πάθος τα εγκλήματα στις εφημερίδες. Κατά τα άλλα, ζει μια απολύτως ευχάριστη ζωή με την μητέρα της που όλο παντρολογάει, τον πατέρα της που όλο κάνει πλάκες, και τις δυο μικρότερες αδελφές της – την όμορφη Louisa και την άχρωμη Mary. Στον χορό, η Beatrice προσπαθεί να είναι τύπος και υπογραμμός. Ξαφνικά, στα μισά ενός μινουέτου, ο περιζήτητος εργένης Edmund Croaksworth πέφτει νεκρός. Έξω μαίνεται η καταιγίδα κι η βραδιά εξελίσσεται σε μια φρενίτιδα πανικού, φόβου και προδοσίας, αφού είναι ξεκάθαρο πως όλοι είναι παγιδευμένοι μαζί με έναν δολοφόνο. Η Beatrice πρέπει να υπερβεί την κοσμιότητα και την ευπρέπεια, για να φέρει τη δικαιοσύνη – πριν γίνει κι άλλος φόνος." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Διαβάζοντας το βιβλίο, ένιωσα ότι ο βασικός πυλώνας πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η συγγραφέας ήταν το βιβλίο ''Περηφάνεια καί προκατάληψη''. Ναι, ταύτισα την Μπέατρις Στιλ με την δεσποινίδα Ελίζαμπεθ καί τον επιθεωρητή Ντρέικ με τον κύριο Ντάρσι, όπως καί λοιπά πρόσωπα καί των δύο ιστοριών μεταξύ τους. Όμως, ευτυχώς, η συγγραφέας δεν στέκει μόνο εκεί. Το αστυνομικό στοιχείο κάνει την διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα. Κι εδώ έρχεται να ''κουμπώσει'' η επίδραση της σκέψης της Άγκαθα Κρίστι. Ουσιαστικά, είχα την αίσθηση ότι ερχόμουν σε επαφή με ένα έργο εποχής που αναζητά τις απαντήσεις γύρω από αστυνομικά μυστήρια, τα οποία έπρεπε να επιλυθούν με τα μέσα που διέθεταν τότε, αλλά καί τις όποιες πεποιθήσεις της κοινωνίας γύρω απ'αυτά καί απ'άλλα ζητήματα.

Προσπάθησα να προσεγγίσω -όπως κάνω κάθε φορά- το βιβλίο μέσα από μία αντικειμενική ματιά. Ναι, μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με ένα λογοτεχνικό αριστούργημα -ποιος/α το πέτυχε με την πρώτη;!- αλλά για ένα βιβλίο που διαβάζεται άκοπα καί ευχάριστα. Δεν ένιωσα να κάνει κάπου ''κοιλιά''. Οι διάλογοι ήταν προσαρμοσμένοι στα δεδομένα της εποχής, που ίσως να φαντάζουν κάπως πιο στημένοι καί μηχανικοί. Βέβαια, αρκεί να σκεφτούμε τους όποιους κανόνες συμπεριφοράς που καθόριζαν σκέψεις, καθώς καί πράξεις των ανθρώπων, αναλόγως του πού καί με ποιους/ες βρίσκονταν, εκείνη την εποχή. Κατά τ'άλλα, μου άρεσε η πιθανή ύπαρξη πολλών εν δυνάμει ενόχων, το πώς οδηγηθήκαμε στην επίλυση καί από ποιο άτομο, αλλά καί το γενικότερο φινάλε που επιφύλασσε η συγγραφέας για τα πρόσωπα της ιστορίας. Θεωρώ ότι είναι η πιο κατάλληλη κατάληξη γι'αυτό το κατά τ'άλλα συμπαθέστατο βιβλίο.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.