Σκοτεινό

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Άραγε, εμείς, οι άνθρωποι, γεννιόμαστε τόσο αγνοί όσο θέλουμε να πιστεύουμε; 

Ή μήπως όλο αυτό είναι ένα έντεχνο πρόσχημα που κρύβει την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής μας;

Θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως η ανθρώπινη φύση μοιάζει σαν τον θεό Ιανό, όπου από την μία μεριά το πρόσωπό της κοιτάζει προς το φως καί από την άλλη έχει στραμμένο το βλέμμα της προς το κακό... Το ποιο από τα δύο θα υπερτερήσει έναντι του άλλου, είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων κι αυτό διότι πολλοί παράγοντες καθορίζουν τον τρόπο σκέψης καί πορείας της ζωής ενός ανθρώπου...

Αέναη η μάχη μεταξύ του καλού καί του κακού, που άλλοτε φαίνεται ότι αυτά τα δύο παίρνουν αγγελικές καί δαιμονικές μορφές αντίστοιχα καί άλλοτε σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος καί μας επιβάλλουν να διαλέξουμε σε ποιου το πλάι θα παραταχθούμε σαν άλλοι/ες πιστοί/ες υποστηρικτές/τριες...

Μίλησα για μάχη καί δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας πως αυτή η μάχη (εντός κι εκτός εισαγωγικών) έχει νικητές καί ηττημένους, όχι απαραιτήτως σε σωματικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε ψυχικό... Καθότι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου καί ουδείς/ουδεμία δύναται να πει με βεβαιότητα το τι μπορεί να ''κατοικεί'' μέσα σε αυτήν, τι συναισθήματα καί ποιες σκέψεις μπορεί να την συντροφεύουν...

Μπορεί οι άγγελοι καί οι δαίμονες να μην είναι πλάσματα της φαντασίας; 

Είναι οι άγγελοι, πιθανώς, ένας παραλληλισμός με εκείνους τους ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν για να διώξουμε μακρυά ό,τι μας πονά καί προβληματίζει; 

Καί οι δαίμονες μπορεί να είναι οι φόβοι καί οι σκέψεις που μας τυραννούν σε συναισθηματικό καί ψυχικό επίπεδο;

Καί κάπου εκεί έρχεται καί το ζήτημα της πίστης. Κάτι πολύ προσωπικό, που χρειάζεται σεβασμό καί λεπτούς χειρισμούς από όλους κι όλες, ανεξαρτήτως των όποιων πεποιθήσεών μας. 

Καί να σου το ερώτημα που μας προβληματίζει, ανά τους αιώνες, ως ανθρωπότητα...

Μπορεί η πίστη -καί όση δύναμη κρύβει εκείνη- να σταθεί αρωγός μας, ώστε να ξεφύγουμε από το σκοτάδι καί να έρθουμε στο φως;

Δεν είχα σκοπό να προβώ σε μία τόσο μεγάλη εισαγωγή, μα παρασύρθηκα από τις σκέψεις μου καί δεν γινόταν να τις αγνοήσω... Ο λόγος, λοιπόν, για το νέο (το δεύτερο κατά σειρά έκδοσης) μυθιστόρημα του συγγραφέα Χρήστου Μαργέτα, με τίτλο ''Σκοτεινό'', το οποίο δεν έχει παρά μερικές εβδομάδες που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος. Ένα αλλιώτικο θρίλερ, με θρησκευτικό υπόβαθρο, που μιλά για τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, που τρομάζουν καί καθηλώνουν...

''1958 μ.Χ.

Σκοτεινό Κρήτης

Ο Χρήστος, νεαρός φοιτητής της αρχαιολογίας, καταφτάνει από τη Γερμανία μαζί με την ομάδα του, προκειμένου να εξερευνήσουν το πανάρχαιο σπήλαιο του Σκοτεινού και το απόκοσμο ειδώλιο που στοιχειώνει τα βάθη του. Δίπλα στην είσοδο του σπηλαίου στέκεται σαν φύλακας το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Και ανάμεσα στους δύο κόσμους, αυτόν του φωτός και αυτόν του σκότους, η πραγματικότητα αρχίζει να αλλοιώνεται γύρω από τον Χρήστο καθώς γίνεται έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να κατανοήσει, δυνάμεων που δεν είναι σίγουρος αν προέρχονται από κάποια ξεχασμένη κόλαση… Ή από την ίδια του την ψυχή." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία του συγκεκριμένου είδους που έχω διαβάσει έως σήμερα, το ''Σκοτεινό'' με οδήγησε σε άγνωστα μονοπάτια, προκαλώντας μου μία συναισθηματική ταραχή κι όλα αυτά χάρη στον πειστικό λόγο του συγγραφέα που δύναται να ισορροπεί μεταξύ της αλήθειας καί της φαντασίας, που ενισχύεται από γλαφυρές περιγραφές εικόνων, ρεαλιστικούς διαλόγους, ακατάπαυστη ροή καί εύστοχη χρήση αποσπασμάτων από θρησκευτικά κείμενα, με σκοπό να τονίσουν τόσο τα λεγόμενα του συγγραφέα, όσο καί την συνολική υπόσταση του κεντρικού πρωταγωνιστή μέσα στο κείμενο. Όμως, δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα. Κλείνοντας, κάπου εδώ, τις σκέψεις μου θα σας προτρέψω να το αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.