Ένα πιο σκοτεινό φως - Αφιέρωμα σε βιβλία θρίλερ/φαντασίας (Μέρος 2ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Αφιέρωμα σε βιβλία θρίλερ/φαντασίας''

~ Μέρος 2ο ~

Τίτλος: Ένα πιο σκοτεινό φως

Συγγραφέας: Μαρία Συλαϊδή

Γνωρίζω συγγραφείς που έχουν γράψει βιβλία ενηλίκων καί έπειτα, έχουν στραφεί στην συγγραφή παιδικών παραμυθιών καί τα οποία έχω διαβάσει με μεγάλη ικανοποίηση. Όμως, πρώτη φορά μου συνέβη να έχω διαβάσει παιδικά βιβλία μίας συγγραφέως καί στην συνέχεια βιβλίο της που να απευθύνεται σε ενήλικο κοινό καί δη βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία της φαντασίας καί του θρίλερ. Δεν μπορείτε να πείτε! Όλη αυτή η συνθήκη φαντάζει πολύ δελεαστική. Ναι, άλλη μία πρώτη φορά έλαβε χώρα, με το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Μαρίας Συλαϊδή, με τίτλο ''Ένα πιο σκοτεινό φως'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής καί δεν θα μπορούσε να λείπει από το παρόν αφιέρωμα. 

''Το 20 είναι ένας φυσικός, άρτιος αλλά και άφθονος αριθμός, αφού το άθροισμα των διαιρετών του, πλην του εαυτού του, είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο.

Αφθονία, λοιπόν, τρόμου σε είκοσι διηγήματα.

Το σκοτάδι ξυπνά και αναζητά τα θύματά του."

Όπως προείπα, η παρούσα συλλογή διηγημάτων φέρει τον τίτλο ''Ένα πιο σκοτεινό φως''. Άραγε, μπορεί ένα φως να είναι σκοτεινό καί συνάμα -κατά έναν παράδοξο τρόπο- να είναι πιο έντονο καί εκτυφλωτικό; Πώς γίνεται δύο έννοιες, τόσο αντιφατικές, να ταιριάζουν τόσο αρμονικά μέσα στο παρόν έργο, προκαλώντας την σκέψη καί διεγείροντας την φαντασία μας;

''Μια φορά κι έναν καιρό, ο Φόβος στάθηκε για ένα λεπτό και κάρφωσε το βλέμμα του μακριά, σε εκείνο το λαμπερό και γεμάτο ζωή βασίλειο που πάντα ονειρευόταν να κατακτήσει.

«Λοιπόν, θα πάμε;» ρώτησε ανυπόμονα ο Τρόμος, ο μικρότερος αδελφός.

«Περίμενε λίγο», είπε κοφτά και στερέωσε τα λιπόσαρκα χέρια του στους γοφούς. «Κάνε υπομονή, αδελφέ μου», συνέχισε και του χάρισε ένα χαμόγελο.

«Γιατί πρέπει να περιμένουμε;» είπε ο Τρόμος και έγλειψε τα αιματοβαμμένα χείλη του.

Ο Θάνατος κατέφθασε αργά. Ο μαύρος μανδύας που φορούσε κρεμόταν από τους στενούς ώμους του και σερνόταν σε κάθε βήμα του. Πλησίασε τα δύο αδέλφια του και τα χτύπησε στοργικά στην πλάτη.

«Γιατί χωρίς τον Θάνατο δεν μπορεί να δοθεί κανένα τέλος!»" (Από το οπισθόφυλλο)

Όσο μεγαλώνω, τόσο ενισχύεται η άποψή μου ότι τα παραμύθια δεν προορίζονται μόνο για τα μικρά παιδιά. Υπάρχουν κι εκείνα τα ερεβώδη, όπου ο τρόμος κυριαρχεί καί μας κάνει υποχείριά του, με μία μαεστρία που όμοιά του δεν υπάρχει καί στην οποία υποκύπτουμε άνευ όρων... 

Είκοσι, λοιπόν, αυτοτελή διηγήματα τρόμου/φαντασίας μας, κέρασμα προς εμάς από την συγγραφέα, να τα πιες στο ποτήρι καί να ''μεθύσεις'' από την γοητεία τους.

Είκοσι ιστορίες, όπου ο τρόμος, η φαντασία καί ο θάνατος στήνουν ένα ιδιότυπο γαϊτανάκι καί λαμβάνουν επικές διαστάσεις σε ένα χορό των αισθήσεων καί των παραισθήσεων...

Εν κατακλείδι, καί αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα του βιβλίου είναι το γεγονός ότι η συγγραφέας έχει μία γραφή που κυλάει πολύ ομαλά καί συνεχόμενα, δίχως να κάνει παύσεις, ή, περιττές ''κοιλιές'' κι επαναλήψεις. Ξέρει πώς να ''παίξει'' με την σκέψη καί τα συναισθήματά μας, το πότε να αυξήσει καί να μειώσει την όποια ένταση, καθώς καί να ενισχύει τις ιστορίες με στοιχεία θρίλερ, φαντασίας καί μεταφυσικά. Προσωπικά έμεινα πολύ ικανοποιημένη από το σύνολο της παρούσας συλλογής καί με έκανε να δω κάποια πράγματα μέσα από μία άλλη σκοπιά!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες για το 3ο μέρος του αφιερώματος.