Ο τελευταίος κρίκος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Όλοι κι όλες έχουμε αγαπημένους/ες συγγραφείς, που ακολουθούμε, πιστά, βιβλίο με το βιβλίο. Όχι, δεν είναι κάτι αρνητικό ως συνθήκη καί ούτε πρόκειται να απολογηθούμε γι'αυτό, λες καί θα έχουμε διαπράξει κάποιο στυγερό έγκλημα. Ναι, κι εγώ έχω συγγραφείς που ξεχωρίζω, τόσο για την αυθεντικότητα τους, όσο καί για τον τρόπο με τον οποίο μας παρουσιάζουν βιβλία, τα οποία ανήκουν σε συγκεκριμένα λογοτεχνικά είδη, κρατώντας αναλλοίωτη την συγγραφική τους ταυτότητα. Μία εξ αυτών είναι καί η συγγραφέας Ευαγγελία Ευσταθίου, της οποίας έχω διαβάσει όλα τα βιβλία (για ενηλίκους) -πλην ενός- με πιο πρόσφατο το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Ο τελευταίος κρίκος'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Πολλοί οι λόγοι που θαυμάζω την δυναμική των έργων της, με κυριότερο το γεγονός ότι η δημιουργός καταφέρνει καί όχι μόνο διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον μας γύρω από κάθε νέο, ή, παλαιότερο έργο της κρατώντας σταθερή πορεία μέσα σε μία ''συγγραφική'' πεπατημένη, που εκείνη έχει καθορίσει, μα με έναν μαγικό τρόπο μοιάζει σαν να υπάρχει, κάθε φορά, μία διαφορετική εξέλιξη καί οπτική, που ανοίγουν ένα καινούργιο ''παράθυρο'' που μας προ(σ)καλεί να χαθούμε μέσα στον κόσμο των προσώπων των βιβλίων καί να ευχηθούμε να ήμασταν κι εμείς στην θέση τους...

''Ο τελευταίος κρίκος'', λοιπόν, όπως προείπα ο τίτλος του παρόντος βιβλίου καί σκέφτομαι το τί μπορεί να συμβολίζει αυτός ο τελευταίος κρίκος. Είμαστε όλοι κι όλες ενωμένοι/ες με διάφορους αόρατους κρίκους που μας ενώνουν μεταξύ μας; Κρίκοι που μας συνδέουν με συναισθήματα, τόπους, χρόνους, αναμνήσεις, όνειρα, πάθη, λάθη καί εμπειρίες; Καί τί θα συμβεί -αν ω μη γένοιτο!- αυτός ο κρίκος σπάσει; Ποιες οι συνέπειες στην ζωή μας; Καί γιατί τελευταίος; Μετά απ'αυτόν τί; Γιατί αυτό ακούγεται τόσο απειλητικό; Τρομακτικό; Ίσως καί λυτρωτικό;

''Ένα σκελετωμένο πτώμα δίπλα σε ένα ποτάμι της Χίου, μια χειρόγραφη διαθήκη δεμένη στον καρπό του, ένα παλιό αρχοντικό γεμάτο βαριά μυστικά, μια επίμονη αστυνόμος που αναζητά την αλήθεια, δύο κληρονόμοι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που θα ανατρέψει τη ζωή τους… Η Άννα και ο Μάξιμος, μια πρώην κλέφτρα και ένας ισχυρός εφοπλιστής άγνωστοι μεταξύ τους, απόγονοι δύο σπουδαίων οικογενειών που ξεκληρίστηκαν μυστηριωδώς δεκαετίες πριν, καλούνται να βρουν απαντήσεις στον γρίφο της διαθήκης που τους όρισε συγκληρονόμους και να λύσουν το μυστήριο της καταγωγής τους. Στην πορεία τους για την αναζήτηση της αλήθειας τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτε δεν φαίνεται όπως είναι. Και καθώς ο μίτος ξετυλίγεται, η ενοχή και η αθωότητα αλλάζουν διαδοχικά προσωπεία, οδηγώντας τους σε μια εξουθενωτική αναμέτρηση με τα σκοτάδια τους. Σε μια αλυσίδα από ανομολόγητα μυστικά, ψέματα, προδοσίες και καταδικασμένους έρωτες, η Άννα, με το χάρισμα να βλέπει εικόνες από το παρελθόν, είναι η μόνη που μπορεί να συμπληρώσει τα τελευταία ομμάτια του παζλ και να γίνει δραπέτης του αναπόδραστου, ασφαλίζοντας οριστικά στο αέναο του χρόνου τον τελευταίο κρίκο."(Περίληψη οπισθοφύλλου)

Η συγγραφέας από την αρχή επιλέγει να μας κάνει κοινωνούς της ιστορίας των προσώπων με έναν τρόπο αβίαστα φυσικό, που ερχόταν να μας ''τυλίξει'' σαν ένα αόρατο πέπλο, όπου το μυστήριο, η δράση, τα μυστικά, η σύγκρουση του παρελθόντος με το παρόν, καθώς καί εκείνη της ψυχής με την λογική σε συνδυασμό με τις αναπάντεχες ανατροπές καί την απροσδόκητη εμφάνιση του έρωτα (είναι κάποιες φορές να απορείς από του πού καί πώς έρχεται καί μας ταρακουνά!), έχει ως αποτέλεσμα να μας παρασύρει σε μία δίνη από την οποία ούτε επιθυμούμε, ούτε προσπαθούμε να ξεφύγουμε...

Διαβάζοντας το βιβλίο (μην σας τρομάξει στιγμή ο μεγάλος όγκος του!) ένιωσα να κατακλύζονται οι αισθήσεις μου με έναν αλλόκοτα διεγερτικό τρόπο που με έκανε να σταθώ στο πλάι των προσώπων, να ταυτιστώ μαζί τους στον επιτρεπτό βαθμό (είπαμε είναι αποκυήματα της φαντασίας της συγγραφέως!), να παλέψω για όσα επιθυμούσαν, να μην τρομάξω μπροστά στην αλήθεια των συναισθημάτων που θα με ''χτυπούσαν'' σαν σαρωτικοί ανεμοστρόβιλοι κατά πρόσωπο, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα την σκέψη καί την κριτική μου ικανότητα να βρίσκονται ''αντιμέτωπες'' με κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούσαν, απασχολούν καί θα εξακολουθούν να το κάνουν καί μελλοντικά ως κοινωνία.

Εν ολίγοις, ''Ο τελευταίος κρίκος'' είναι ένα καλογραμμένο, ουσιαστικό καί άκρως ενδιαφέρον μυθιστόρημα που με ικανοποίησε πάρα πολύ καί κράτησε ζωντανή -για πολλοστή φορά- την αναγνωστική μου αγάπη προς την πένα της συγγραφέως.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.