Ο κλόουν

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''​​Όταν οι παραισθήσεις γίνονται πραγματικότητα…

ο εφιάλτης ζωντανεύει!"

Πρώτο ''αναγνωστικό'' ραντεβού με το βιβλίο ''Ο ρύστης'' (εκδόσεις Υδροπλάνο) καί τώρα ήρθε ''Ο κλόουν'' (εκδόσεις Bookstagram) καί οφείλω να ομολογήσω ότι η συγγραφέας Λένα Δεμερτζή είχε εντοπίσει, επιτυχώς, ένα από εκείνα τα ''κουμπιά'', που -ως αναγνώστρια- θα με έπειθαν να διαβάσω τα έργα της. Ναι, αυτοί οι φαινομενικά απλοί, ίσως για κάποιους/ες όχι τόσο ενδιαφέροντες, τίτλοι, είχαν πετύχει τον στόχο τους στο μυαλό μου καί με έβαλαν στην διαδικασία να προσπαθήσω να ψάξω πίσω από την αρχική ανάγνωση αυτών. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αρκετοί άνθρωποι τρέφουν μία ιδιότυπη φοβία προς τους κλόουν... Σε πόσους εφιάλτες καί σε πόσα ακόμη σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, αλλά καί μυθιστορημάτων, οι κλόουν δεν έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν χρέη κακού; Πώς αυτό το μόνιμα ''κολλημένο'' χαμόγελο στα χείλη τους δύναται να μας προκαλεί τόσο επίπονα καί άσχημα συναισθήματα όπως ο φόβος; Είναι, όντως, πραγματικό, ή, υπάρχει εκεί ώστε να μας παραπλανά, αποκρύπτοντας, ενδελεχώς, όλα τα κακά;

Είναι γεγονός ότι θα αναμέναμε έναν αντίστοιχο τίτλο, όπως του παρόντος έργου, σε ένα βιβλίο που θα ανήκε στο είδος της φαντασίας, ή, του τρόμου. Όμως, η συγγραφέας κάνει μία έξυπνη κίνηση καί τον χρησιμοποιεί σε ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το στοιχείο του θρίλερ εναρμονίζεται με όλο το σύνολο, θέτοντας ξεκάθαρα τα όποια όρια καί την θέση του μέσα στην υπόθεση. Άρα, μήπως οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τον τίτλο ως ένα βασικό στοιχείο γύρω από το οποίο ''χτίζεται'' όλη η πλοκή, μα κυρίως καί η πολυπόθητη λύση του γρίφου, που κρύβεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου;

''Ένα εικοσάχρονο κορίτσι βρίσκεται δολοφονημένο στο παιδικό του δωμάτιο…

Κανείς δεν έχει μπει ή έχει βγει από το σπίτι…

Ένα σημείωμα που περιπλέκει τα πράγματα…

Ο δολοφόνος κυκλοφορεί ανενόχλητος νομίζοντας πως έχει ξεγελάσει την αστυνομία…

Ένας κλόουν, κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του, διασκεδάζει με όλους…

Το μόνο πρόσωπο που θα μπορούσε να βοηθήσει την αστυνομία έχει απώλεια μνήμης…

Το θύμα ζητά δικαίωση…

Θα καταφέρει ο Γιώργος Πετρόπουλος και η ομάδα του να εξιχνιάσουν αυτό το έγκλημα;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Μου αρέσουν καί εκτιμώ πολύ τους/τις συγγραφείς που δεν αερολογούν, μα ούτε καί γεμίζουν τις σελίδες των έργων τους με διάφορες πομπώδεις εκφράσεις καί λοιπά συγγραφικά τεχνάσματα. Ναι, επιλέγω, συνειδητά, να διαβάζω βιβλία δημιουργών που έχουν εξ αρχής κατά νου μία δομή γύρω από την ιστορία, που επιθυμούν να αποτυπώσουν πάνω στο χαρτί. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει καί η συγγραφέας Λένα Δεμερτζή. Κάτι που μου (μας) το έχει αποδείξει μέσω των έργων της. Τουλάχιστον αυτά τα δύο βιβλία της, που εγώ έχω διαβάσει καί μείνει αρκετά ικανοποιημένη. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να ξεφύγει από αυτήν της την πορεία ούτε στο καινούργιο της μυθιστόρημα.

Τί είναι, λοιπόν, ''Ο κλόουν''; Ένα καλογραμμένο, περιεκτικό καί ορθά δομημένο βιβλίο, το οποίο παίζει, εύστοχα, με την σκέψη καί την ψυχολογία τόσο των προσώπων της υπόθεσης, όσο καί του αναγνωστικού κοινού. Η συγγραφέας επιλέγει να θίξει ζητήματα όπως η ανάγκη για αποκατάσταση της αλήθειας, της τιμωρίας των ενόχων, αλλά καί της αυτοδικίας, τις κοινωνικές σχέσεις καί το πώς αυτές επηρεάζονται από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες, την βίωση του πένθους καί την αποδοχή του, μα πάνω απ'όλα την ανάγκη να πιστέψουμε ότι η δικαιοσύνη -έστω κι αργά- πάντα βρίσκει τον δρόμο της... Εγώ διάβασα το βιβλίο μέσα σε δύο μέρες καί ικανοποιήθηκα απ'τα όσα βρήκα μέσα σε αυτό. Ένα βιβλίο που θεωρώ ότι αξίζει της προσοχής σας.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstagram.