Δεσποινίς ετών 39… και κάτι ψιλά

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Δεσποινίς ετών 39… και κάτι ψιλά

Συγγραφέας: Θεοφανία Ανδρονίκου - Βασιλάκη

*Το best seller μυθιστόρημα «Δεσποινίς ετών 29… και κάτι ψιλά» σε μια νέα, εξίσου χιουμοριστική, έκδοση. Δοσμένο με μια πιο σύγχρονη ματιά και υπό το πρίσμα μιας (όχι απαραίτητα καλοδεχούμενης) ωριμότητας…

Υπάρχουν κομβικές περίοδοι κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Δεκαετίες που χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένες κι ενδεδειγμένες συμπεριφορές, σκέψεις, όνειρα, στόχους και επιθυμίες. Μέσα σε αυτές τις δεκαετίες -σύμφωνα με τα επιβεβλημένα ''πρότυπα'' και ''πρέπει'' της κοινωνίας- είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το τι ακριβώς θέλουμε, το πώς να το αποκτήσουμε και κυρίως ποια είναι η θέση μας μέσα σε αυτήν. Είναι, όμως, όλο αυτό πάντα τόσο εφικτό για όλους κι όλες; Και, κυρίως, ποιο το δικαίωμά μας στην όποια επιλογή θέλουμε να κάνουμε, η οποία ίσως και να μην ταιριάζει με ό,τι θεωρείται ως επιτρεπτό; Ελάτε να το ανακαλύψουμε μαζί μέσα από το κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Θεοφανίας Ανδρονίκου - Βασιλάκη, με τίτλο ''Δεσποινίς ετών 39… και κάτι ψιλά", το οποίο κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.

''Γιώτα: Ο Αντωνάκης! Είπαμε πως το σεξ μαζί του είναι όπως το σιδέρωμα! Γίνεται κάθε Σάββατο και είναι αδύνατο να το γλιτώσω. Η μόνη μας συζήτηση είναι για λεφτά, για τα παιδιά και το μενού της ημέρας, ό,τι ακριβώς, δηλαδή, αναφέρω και στη μαμά Ανδρονίκη. Ευτυχώς δεν είμαι αναγκασμένη να κάνω και σεξ μαζί της κάθε Σάββατο. Σ’ αυτό τουλάχιστον τη γλίτωσα!

Τζένη: Η μητέρα ήθελε να με δει δικηγόρο, γιατρό, «διπλωμάτη, βρε αδελφέ, θα το αντέξω». Το πρώτο ελαφρύ εγκεφαλικό το έπαθε όταν αρνήθηκα να δώσω στο πανεπιστήμιο και αποφάσισα να γίνω αεροσυνοδός. Το δεύτερο το έπαθα εγώ όταν δεν κατάφερα να μπω σε αεροδρόμιο ούτε για να κουβαλάω βαλίτσες.

Μυρτώ: Πρέπει να διαλέξω για ποιον θα πάω φυλακή. Για τον αναίσθητο, γλοιώδη προϊστάμενό μου ή για την επί τρία συνεχή χρόνια ταλαιπωρία μου ονόματι «Νίκος»; Αν φτάσω στο σημείο να γίνω πανελλήνια είδηση και υπόδικος σε μια από τις εξαιρετικά, ομολογουμένως, ευάερες και ευήλιες φυλακές αυτής της χώρας, να το έχω ευχαριστηθεί, τουλάχιστον.

Ρούλης: Ο Γιαννάκης! Που να μη σώσει, πάλι εξαφανισμένος είναι! Τι θα κάνω πια η έρημη; Τόσα χρόνια μαζί και ακόμη να παραδεχτεί ότι του αρέσουν οι άντρες. Όχι, του αρέσει η Κιμ Καρντάσιαν αλλά επειδή μένει μακριά, βολεύεται μ’ εμένα. Λίγο φιλότιμο να είχε, τώρα θα έψαχνα για νυφικό.

Μια παρέα, τέσσερα γενέθλια, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι. Λίγο πριν από τα σαράντα ανακαλύπτουν με τρόμο ότι τίποτε απ’ ό,τι ονειρεύτηκαν στην εφηβεία τους δεν έγινε πραγματικότητα και αποφασίζουν να κάνουν τη δική τους –ξεχωριστή για τον καθένα– επανάσταση, μια ανάσα πριν από την οριστική τους είσοδο στον εφιαλτικό κόσμο... των ενηλίκων." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Αν κι απέχω αρκετά ακόμη από το να διαβώ τη δεκαετία των σαράντα, είναι αλήθεια ότι πολλές φορές κοιτώντας -πότε προς τα πίσω και πότε προς τα μπρος- πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει ενοχές που δεν έχω καταφέρει να υλοποιήσω όλα όσα είχα ονειρευτεί και από την άλλη, να σκέφτεται ότι υπάρχει ακόμη περιθώριο. Ίσως, βέβαια, να υπάρχει και λόγος που δεν έχουν συμβεί έως τώρα. Ίσως να είναι για καλό. Ναι, γιατί όχι; Για σκεφτείτε να είχαν γίνει πραγματικότητα, αλλά να μην ανταποκρίνονταν στις όποιες προσδοκίες μου και να έφευγε με ένα φύσημα του αέρα όλη αυτή η χρυσόσκονη που κάλυπτε όλα όσα δεν ήθελα να δω, μα ήταν εκεί; Πόσο επώδυνη μπορεί να ήταν όλη αυτή η διαπίστωση του να βρίσκομαι σε μία θέση που ουσιαστικά δεν την ήθελα, αλλά και δε με ικανοποιούσε σε όλα τα επίπεδα;

Είναι αλήθεια ότι η συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει πολλά ζητήματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των προσώπων της υπόθεσης, με μία δόση χιούμορ, όταν και όπου πρέπει. Θέτει ορθούς προβληματισμούς και μας επιτρέπει να μπούμε στη θέση εκείνων και να σκεφτούμε το τι θα κάναμε σε ανάλογη περίπτωση. Από το τι ζητάμε από μία σχέση και τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, την ειλικρίνεια ανάμεσα στα ανδρόγυνα, τις δεύτερες ευκαιρίες, την αναθέρμανση του πάθους, την αξία της φιλίας, την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου, το να αφήνουμε στην άκρη τις όποιες πεποιθήσεις, αλλά και το να κάνουμε ό,τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους/ες. Ναι, δε με βρήκαν σύμφωνη όλες οι πράξεις και οι συμπεριφορές των προσώπων, αλλά η αληθοφάνεια με την οποία τα ''ντύνει'' η συγγραφέας μας βοηθά να σκεφτούμε ότι θα μπορούσαν να είναι πρόσωπα οικεία σε εμάς και που ίσως να ανήκουν στο ευρύτερο κοινωνικό, ή, συγγενικό μας περιβάλλον.

Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα ευανάγνωστο κι αρκετά καλογραμμένο μυθιστόρημα που το θεωρώ ως μία εύθυμη δόση της πραγματικότητας μέσα στα πλαίσια της μυθοπλασίας. Εάν σας κίνησε το ενδιαφέρον, δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.