Ο αναρχικός τραπεζικός

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα και με οδήγησε σε ένα συναισθηματικό ''μεταίχμιο'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (ναι, προσπάθησα να προβώ -όπως αποδείχθηκε σε ένα ατυχές ( ; )- λογοπαίγνιο), με τίτλο ''Ο αναρχικός τραπεζικός'', που υπογράφει ο συγγραφέας Μάρκος Κρητικός. Όπα! Όπα! Καλά διάβασα τον τίτλο; ''Ο αναρχικός τραπεζικός''; Κι όμως, αυτό δεν είναι μία δική μου απόπειρα για να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον, αλλά ο οξύμωρος και μοναδικός (μην ψάξετε για οποιαδήποτε διευκρίνηση) που φέρει με περισσή χαρά, ίσως λίγη έπαρση και οξυδέρκεια, τίτλος του βιβλίου. Ένα βιβλίο, που όπως αναφέρεται στο κείμενο ''αντί επιλόγου'' είναι ένα προϊόν διασκευής των τριών πρώτων μυθιστορημάτων του συγγραφέα, βέβαια με τις όποιες αναγκαίες αλλαγές. Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά, ας περάσουμε στο ''ψητό'' της υπόθεσης...

''Μάρκος, ένας μεσήλικας τραπεζικός υπάλληλος, ζει με την Έλσα σε μια παλιά μονοκατοικία στα Πατήσια. Ύστερα από δέκα χρόνια γάμου, ο καιρός περνάει χωρίς ενδιαφέροντα και συγκινήσεις. Η απέχθεια για τη δουλειά του, η επίγνωση της χαμένης νεότητας και οι επισκέψεις της εριστικής πεθεράς του τον βυθίζουν στην εσωστρέφεια. Απρόσμενα γεγονότα τον παρασύρουν σε αλυσιδωτά ψέματα και παρορμητικές αντιδράσεις που τον καταδικάζουν σε μια ζωή για την οποία δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό. Απαλλαγμένος από συζυγικές υποχρεώσεις και τραπεζικούς εφιάλτες αλλά σε πλήρη συναισθηματική σύγχυση, θα οδηγηθεί σε μια απεγνωσμένη απόφαση…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Τον συγγραφέα Μάρκο Κρητικό τον ''συνάντησα'' για πρώτη φορά μέσω του βιβλίου του, με τίτλο ''Το μπλουζ της πεταλούδας''. Βρήκα πολύ θελκτικό τον τρόπο γραφής του, αλλά και τον τρόπο σκέψης του και το πώς αποτύπωνε την ιστορία πάνω στο χαρτί. Ναι, η προγενέστερη θετική μου αναγνωστική εμπειρία με είχε κάνει να αναμένω κάτι ανάλογο και σε επόμενο έργο του. Και είναι αλήθεια ότι ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει κάμποσες ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του νέου του βιβλίου, δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά, αν ένιωσα τα ίδια συναισθήματα. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι δε μου άρεσε το βιβλίο. 

Βασικά, το βιβλίο σαν ιδέα μου άρεσε, αλλά -συγγνώμη γι'αυτό που θα πω- μα με εκνεύρισε ο κεντρικός πρωταγωνιστής! Αχ, το είπα και ξελάφρωσα! Εύλογα θα αναρωτιέστε γιατί τόσο μένος προς ένα λογοτεχνικό πρόσωπο... Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως αληθοφανές χαρακτήρα άνδρα, απ'αυτούς που συχνά-πυκνά συναντάμε γύρω μας, που περνάνε αυτό που λέμε ''κρίση μέσης ηλικίας'' και ψάχνουν επιβεβαίωση; Σκοπό; Τρόπους διεξόδου από την καθημερινότητα και ό,τι τους ''κρατά'' δέσμιους μέσα σε ηθικά και κοινωνικά επιβεβλημένα πλαίσια; Ναι, για εκείνους μιλώ, που ενώ δεν θα έπρεπε να έχουν απωθημένα -βάσει ηλικίας- ξαφνικά θυμούνται τον επαναστάτη μέσα τους και διεκδικούν να πάνε κόντρα στο κατεστημένο. Κι εδώ είναι το άλλο παράδοξο! Αυτό συνιστά και την επιτυχία του βιβλίου, κατά τη δική μου άποψη. Χρειαζόταν αυτός ο ''αντιήρωας'' που δεν φέρει τα ιδανικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι ανθρώπινος και προσιτός και κακά τα ψέματα, μπορούν να ταυτιστούν μαζί του κάποιοι άνθρωποι...

Τί; Σας μπέρδεψα; Συγγνώμη, μα δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Απλώς, ήθελα να μοιραστώ τις πιο καίριες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Πέρα, λοιπόν, απ'αυτά, με ικανοποίησαν τα μικρά και περιεκτικά κεφάλαια, η συνεχόμενη ροή στην εξιστόρηση της ιστορίας, οι γαργαλιστικοί διάλογοι μεταξύ του κεντρικού πρωταγωνιστή και της πεθεράς του (θα το διαπιστώσετε, μόλις διαβάσετε το βιβλίο), η προσαρμογή της ιστορίας σε ό,τι θεωρούμε πιο οικείο, αλλά και ο επίλογος που μοιάζει σαν μία άλλη θεία δίκη με την όποια τιμωρία; Ο τρόπος της ζωής να μας πει να έχουμε τον φόβο της; Το νου μας; Ποιος/α ξέρει; Εγώ πάντως τον βρήκα πολύ ταιριαστό με όλο το κείμενο...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.