Αγαπητέ αδερφέ
Μια μικρή αδερφή, που μαρτυρικά αυτοαποκαλείται Η Πιο Παραμελημένη Αδερφή έβερ, γράφει αγανακτισμένα γράμματα προς τον αδερφό της, τον οποίο βαφτίζει Το Μεγαλύτερο Τίποτα έβερ - αλλά ευτυχώς δεν του τα στέλνει ποτέ. Όταν όμως εκείνος φεύγει για την κατασκήνωση, η μεταξύ τους αλληλογραφία αλλά και η απόσταση την κάνουν να δει πως είναι περισσότερα αυτά που τους ενώνουν παρά αυτά που τους χωρίζουν.
Το προνόμιο του να ξέρεις και να νιώθεις την αδελφική αγάπη την έχουμε όλοι κι όλες που έχουμε αδέλφια. Ένας δεσμός όχι μόνο αίματος, μα πολλά παραπάνω. Ένας δεσμός που αρκετές φορές μοιάζει να περνάει από διάφορες διακυμάνσεις, μα στο τέλος επικρατεί η αγάπη και το νοιάξιμο. Για την αξία της αδελφικής αγάπης θα μιλήσει η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία. Όχι! Μην φανταστείτε ότι θα αρχίσει να μιλάει με ξύλινο και τάχα μου εσκεμμένα πομπώδη και διδακτικό λόγο! Αντιθέτως, έχουμε ένα κείμενο εύθυμο, ζωντανό, γεμάτο από χιούμορ και τις σκέψεις των μικρότερων αδελφών, που ίσως κάποιες φορές να αισθάνονται κάπως παραμελημένα, μα δεν πρέπει να ξεχνούν ότι όλα τα μέλη της οικογένειας τα αγαπούν και κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα!
Διάβασα το βιβλίο με το που το έλαβα! Σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ η εικόνα του εξωφύλλου του και τα γλυκά χρώματα που το κοσμούν και δεν ήθελα να περάσει περισσότερος χρόνος μέχρι την ανάγνωσή του. Ένιωσα πως έγινα πάλι μικρό παιδί και μπήκα στη θέση της κεντρικής πρωταγωνίστριας, με τη διαφορά πώς εγώ είμαι η μεγάλη αδελφή και ο αδελφός μου το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Γέλασα, συγκινήθηκα και γέμισε η ψυχή μου με συναισθήματα που μόνο τα παιδιά μπορούν να βιώσουν. Ναι, συμμερίστηκα την αδυναμία της προς τα σκυλάκια, μα κυρίως την βαθειά αγάπη της προς το πρόσωπο του αδελφού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια: