ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Ένας αστικός μύθος λέει ότι τα μυθιστορήματα που ανήκουν στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι ιδανική αναγνωστική συντροφιά, ως επί το πλείστον, για το καλοκαίρι. Μία άποψη που δε με βρίσκει καθ'όλα σύμφωνη, καθώς θεωρώ ότι όλη τη χρονιά μπορούμε να διαβάζουμε ό,τι μας ικανοποιεί, ανεξαρτήτως του πού μπορεί να κατατάσσεται το εκάστοτε βιβλίο. Και για να μιλήσω βάσει της αναγνωστικής μου πείρας, η επιλογή των βιβλίων μπορώ να πω ότι προσαρμόζεται, αρκετές φορές, στην ψυχολογία μου και στο τι έχω διάθεση να διαβάσω εκείνη την περίοδο. Η πιο πρόσφατη, λοιπόν, επιλογή μου αφορά το καινούργιο αστυνομικό μυθιστόρημα του συγγραφέα A.J. Finn (Εϊ Τζεϊ Φιν), με τίτλο ''Τέλος ιστορίας'' (End of story), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση του κυρίου Χρήστου Καψάλη. 

Περιγραφή:

«Σε τρεις μήνες θα είμαι νεκρός. Ελάτε να γράψετε την ιστορία μου».

Αυτά τα λόγια γράφει ο Σεμπάστιαν Τραπ, ο ερημίτης συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, στη Νίκι Χάντερ, μια μελετήτρια του είδους, με την οποία διατηρεί αλληλογραφία επί χρόνια. Κι ενώ του απομένει ελάχιστος χρόνος ζωής, ο Τραπ καλεί τη Νίκι στην εντυπωσιακή έπαυλή του στο Σαν Φρανσίσκο για να τον βοηθήσει να καταγράψει την ιστορία της ζωής του. Εκεί ζουν, επίσης, η πανέμορφη δεύτερη σύζυγός του Νταϊάνα και η προστατευτική κόρη του, Μάντλιν, ενώ στο σπίτι μπαινοβγαίνουν ελεύθερα ο αλλοπρόσαλλος ανιψιός του, Φρέντι, και η λαλίστατη νύφη του, Σιμόν. Σύντομα η Νίκι αντιλαμβάνεται ότι μια αληθινή υπόθεση δολοφονίας αναζητά λύση και καταλαμβάνεται από την ακαταμάχητη νόσο – τον πυρετό του ντετέκτιβ.

«Δεν αποκλείεται οι δυο μας να ξεδιαλύνουμε και κάνα δυο παλιά μυστήρια».

Είκοσι χρόνια νωρίτερα –παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1999–, η πρώτη σύζυγος του Σεμπάστιαν και ο έφηβος γιος τους εξαφανίστηκαν από διαφορετικές τοποθεσίες και δεν τους ξαναείδαν ποτέ. Διέπραξε άραγε το τέλειο έγκλημα ο διάσημος μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας; Γιατί βγήκε από την απομόνωσή του ύστερα από είκοσι χρόνια, δίνοντας την άδεια σε μιαν άγνωστη να σκαλίσει το παρελθόν του;

«Η ζωή είναι σκληρή. Και στο τέλος σε σκοτώνει».

Καθώς η Νίκι επιχειρεί να συνδέσει όλα τα κομμάτια της ζωής του Σεμπάστιαν, η αναζήτηση της αλήθειας, η Μάντλιν αρχίζει να αμφισβητεί τι στ’ αλήθεια γνωρίζει ο αγαπημένος της πατέρας για εκείνη τη νύχτα πριν από τόσα χρόνια. Κι όταν ένα πτώμα εμφανίζεται στη λιμνούλα με τα ψάρια, οι δύο γυναίκες θα βρεθούν ενώπιον μιας σοκαριστικής αλήθειας: Tο παρελθόν δεν έχει χαθεί. Aπλώς περιμένει.

Για να είμαι ειλικρινής, δε γνώριζα τον συγγραφέα, αλλά ο δωρικός τίτλος του βιβλίου σε συνδυασμό με το λιτό του εξώφυλλο και την άνωθεν φαινομενικά -τουλάχιστον- δελεαστική περιγραφή της υπόθεσης (που κοσμεί το οπισθόφυλλο) με προ(σ)καλούσαν να διαβάσω το βιβλίο. Όπερ και εγένετο! Ναι, είχα θέσει από μόνη μου ψηλά τον πήχη των όποιων απαιτήσεων, όμως δεν κράτησα μικρό καλάθι!

Τί θέλω να πω; Ξεκίνησα την ανάγνωση με απόλυτη συγκέντρωση στο βιβλίο. Η αρχική σκηνή που περιγράφεται ήταν πειστική και με έκανε να αναμένω μία ανάλογη συνέχεια στην εξιστόρηση της ιστορίας, η οποία -όπως αποδείχθηκε- δε με ''κάλυψε'' στο βαθμό που θα επιθυμούσα. Από πείσμα, όμως, θέλησα να φτάσω μέχρι τέλους και να δώσω όχι μία, αλλά και δύο ευκαιρίες στο βιβλίο. Δεν ήθελα να το παρατήσω. 

Και ξέρετε ποιο το συμπέρασμα; 

Είναι αυτό που λένε ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε. Ενώ μου άρεσε ως ιδέα, δε μου άρεσε ο τρόπος μεταφοράς της πάνω στο χαρτί. Ναι, σε μεγάλο κομμάτι της αφήγησης ένιωθα την ιστορία να πλατειάζει και να μην κινείται στον ρυθμό που εγώ θα επιθυμούσα. Σαν να κάναμε διαρκείς κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, που όμως δεν οδηγούσαν πουθενά. Το ίδιο ισχύει και για τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα σε αυτό. Σαν να είναι εκ προοιμίου περιορισμένα για να δρουν μέχρι εκεί που τους/τις επιτρέπεται και όχι παραπέρα. Ενώ εγώ ήθελα να τους/τις ακούσω παραπάνω, ενώ ταυτόχρονα ο όγκος του βιβλίου να ήταν πιο μικρός. Ακούγεται περίεργο αυτό που λέω, μα μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου...

Κι εκεί που πήρα την απόφαση να το αφήσω στην άκρη και ίσως να το ξεκινούσα από την αρχή κάποια άλλη στιγμή, άρχισε να βγάζει όλη η πλοκή ένα νόημα. Οι ανατροπές σιγά σιγά ξεκίνησαν να κάνουν την εμφάνισή τους μαζί με το μυστήριο και την όποια αγωνία, φτάνοντας σε έναν επίλογο εν μέρει ικανοποιητικό -όχι απολύτως λυτρωτικό-, ο οποίος έβαζε ένα οριστικό τέλος της ιστορίας... Κι εδώ θα μου επιτρέψετε να μην πω παραπάνω, καθώς μπορεί να χαθεί κάτι εναπομείναν καλό στοιχείο στην υπόθεση....

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα βιβλίο που μου άφησε αμφίσημα συναισθήματα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ίσως μελλοντικά δε θα διαβάσω κι επόμενο έργο του συγγραφέα. Ποιος/α ξέρει; Μπορεί να μην ήταν τώρα οι κατάλληλες συνθήκες, ή, απλώς το βιβλίο να μην ταίριαζε με τις δικές μου αναγνωστικές προτιμήσεις και να το βρουν ικανοποιητικό άλλοι/ες αναγνώστες/στριες.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.