Κλεφτά επιστρέφουν

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Να σας εξομολογηθώ κάτι; Μία νέα ''αναγνωστική'' ιδιοτροπία ήρθε να μου κάνει παρέα τον τελευταίο καιρό. Ποια είναι αυτή; Μα το να διαβάζω βιβλία που με κάνουν να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο ''μου αρέσει'' και στο ''το μισώ''. Οξύμωρο; Αλλοπρόσαλλο; Ελάτε, όμως, που εγώ το βρίσκω τόσο ανέλπιστα ενδιαφέρον και αναζωογονητικό! Σαν από τη μία μεριά να ψάχνω τους λόγους που εξακολουθώ να διαβάζω βιβλία κι από την άλλη να προσπαθώ να βρω το νόημα πίσω από τις λέξεις, δημιουργώντας κόσμους υπαρκτούς κι ανύπαρκτους που με προ(σ)καλούν να διαβώ τους δρόμους τους...

Είναι αλήθεια ότι άκουσα αρκετά για το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Γιώτας Κούγιαλη, με τίτλο ''Κλεφτά επιστρέφουν'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) και ένιωσα μία έξαψη στο να το διαβάσω και να μάθω περισσότερα. Βλέπετε, μπορεί η περιέργεια να σκότωσε τη γάτα, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για το αναγνωστικό κοινό και τα βιβλία! Άραγε, τί μπορεί να δήλωνε ο τίτλος ''Κλεφτά επιστρέφουν''; Σε ποιους/ες απευθύνεται; Γιατί η επιστροφή τους έγινε στα κλεφτά; Τί μπορεί να είχαν να κρύψουν; Προσθέστε και σε αυτά τα ερωτήματα το γεγονός ότι η υπόθεση του βιβλίου σχετίζεται -πάντα στα πλαίσια της μυθοπλασίας- με μία τρομακτική ιστορία γύρω από το «καταραμένο σπίτι» στα Λεχώνια Βόλου, ε δεν ήθελα και πολύ να αρχίσω να φαντάζομαι διάφορα με το νου μου!

''Κλεφτά επιστρέφουν οι πρόγονοι.

Το ερειπωμένο αρχοντικό περιμένει."

Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι όταν φύγει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα σπίτι, το πνεύμα του λειτουργεί προστατευτικά για όσους/ες θα κατοικήσουν έπειτα σε αυτό. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι/ες που λένε ότι ο τρόπος που πεθαίνει ένας άνθρωπος (φυσιολογικός και ήσυχος θάνατος, ή, θάνατος άσχημος, βίαιος / προερχόμενος από κάτι κακό και εγκληματικό) σηματοδοτεί μία άλλη ενεργειακή πορεία για τον χώρο. Άλλωστε πόσα σπίτια τόσο σε πόλεις όσο και σε χωριά δεν θεωρούνται στοιχειωμένα γι'αυτόν τον λόγο και μένουν εσαεί εγκαταλελειμμένα; Εύλογα θα μου πείτε ποιος/α, τουλάχιστον στις μέρες μας, πιστεύει σε ανάλογες προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ναι, ακούγονται αφύσικα όλα αυτά, μα μήπως είναι ένας εσκεμμένος τρόπος κάλυψης λοιπών φόβων; Για παράδειγμα, φόβος για να αντικρύσουμε την αλήθεια, είτε να βγουν στην επιφάνεια ένοχα μυστικά του παρελθόντος που θα επιφέρουν και τις ανάλογες αρνητικές συνέπειες;

''Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο πάμπλουτος Νικόλαος Κόντος χτίζει στα Λεχώνια Βόλου ένα επιβλητικό αρχοντικό. Σε διάστημα δύο χρόνων πεθαίνουν τα τρία από τα πέντε παιδιά του από φυματίωση, σύντομα και ο ίδιος από τη λύπη του. Άλλοι αποδίδουν τους ξαφνικούς θανάτους σε οικονομικά συμφέροντα, άλλοι ισχυρίζονται ότι η οικογένεια ξεκληρίστηκε από το σαμιαμίδι που έπεσε στο γάλα τους, πολλοί υποστηρίζουν ότι όποιος έχει ιδιοκτησιακή σχέση με το «καταραμένο» αρχοντικό πεθαίνει ή παθαίνει. Από το 1908 μέχρι το 1927, μεταφερόμαστε στον Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στα σανατόρια του Νταβός, στη Νέα Υόρκη. Η φυματίωση και η ισπανική γρίπη ανατρέπουν τις ζωές των ηρώων και δίνουν άλλη διάσταση στα πάθη, τα συμφέροντα, σε μεγάλους έρωτες και ορμές ανεξέλεγκτες. Η Άντα, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας με θέμα τους αστικούς μύθους, αναλαμβάνει να ερευνήσει την ιστορία για «το ροζ σπίτι με το σαμιαμίδι». Η διατριβή της προχωράει με πολλά προβλήματα, το ίδιο και η προσωπική της ζωή." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Δεν ξέρω αν φταίει η εκάστοτε εποχή και οι πιο περιορισμένες γνώσεις που είχαν οι άνθρωποι τότε, μα θεωρώ ότι σήμερα πολλά πράγματα -ανεξήγητα για το παρελθόν και υπερφυσικά- μπορούν να λάβουν ικανοποιητικές και σαφείς απαντήσεις. Απαντήσεις που θα βασίζονται στη λογική και στην επιστήμη. Απαντήσεις που ίσως να πληγώσουν ανεπανόρθωτα, αλλά και απαντήσεις που θα έρθουν την πιο καίρια στιγμή για να κλείσουν μία και καλή οι όποιοι κύκλοι και επιτέλους να επέλθει η όποια λύτρωση για τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, έστω και καθυστερημένα...

Η συγγραφέας, όπως προείπα, έχει εμπνευστεί από μία αληθινή ιστορία την οποία την παντρεύει με την μυθοπλασία προσφέροντάς μας ένα κείμενο γεμάτο από μυστήριο, μεταφυσικές εικόνες που βρίσκουν ένα ανατρεπτικό αντίκτυπο μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο φέρνει στο τώρα το γίγνεσθαι μίας άλλης μακρινής από εμάς εποχής, η οποία σχετίζεται με τα επιβεβλημένα ''πρέπει'', τους όποιους κανόνες έχουν θεσπιστεί από τα κλειστά στόματα και τη θέση τόσο της γυναίκας όσο και του άνδρα. Ένα κείμενο που αποτελείται από δύο παράλληλες ιστορίες, οι οποίες κάποια στιγμή θα ενωθούν σαν τα δύο χαμένα κομμάτια ενός παζλ ολοκληρώνοντας την εικόνα. Ένα ιδιαίτερο βιβλίο που με έβαλε σε αντιφατικές σκέψεις και ακόμη δεν έχω καταλήξει στο προς τα που γέρνει η ζυγαριά...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.