ΜΑΤΙΑ ΧΑΜΗΛΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Συχνά ειπώνεται η άποψη ότι αν ''ξανασυναντάς'' έναν/μία συγγραφέα μέσα από τις σελίδες του νέου του/της βιβλίου μετά από χρόνια, μοιάζει σαν να ''συστήνεστε'' για πρώτη φορά. Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω με αυτήν τη σκέψη, καθώς θεωρώ ότι όπως εξελισσόμαστε και είναι αναπόφευκτο να αλλάξουμε ως άνθρωποι με το πέρασμα των ετών, αυτό έχει αντίκτυπο και στις όποιες άλλες ιδιότητες φέρουμε, εν προκειμένω και για τους/τις συγγραφείς. Ειδικά για τους/τις τελευταίους/ες που μπορεί να τους/τις ''ξαναβρίσκουμε'' μέσα από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη από εκείνα που τους/τις έχουμε μάθει κι αγαπήσει. Μία πολύ ευχάριστη αναγνωστική έκπληξη -που ανήκει στην άνωθεν κατηγορία- και η νέα συλλογή διηγημάτων της συγγραφέως Γλυκερίας Γκρέκου, με τίτλο ''Μάτια χαμηλά'', το οποίο κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Κέδρος.

Τη συγγραφέα Γλυκερία Γκρέκου την είχα ''ταυτίσει'' με τη συγγραφή και ανάγνωση παιδικών βιβλίων, γι'αυτό όταν έμαθα για την κυκλοφορία του παρόντος έργου της, δε γινόταν να το προσπεράσω. Βλέπετε, αυτά τα ''Μάτια χαμηλά'' σε συνδυασμό με τη διαπεραστική δυναμική που εκπέμπει η εικόνα του εξωφύλλου τους με έκαναν να νιώθω πως έπρεπε να τα αντικρίσω κατάματα. Να μη στρέψω το βλέμμα μου αλλού. Να τους επιτρέψω να μου εμπιστευθούν όλα εκείνα που έχουν βιώσει, νιώσει και χαραχθεί για πάντα στη μνήμη και την ψυχή τους...

Τίτλος: Μάτια χαμηλά

Κι επιλέγω να σταθώ σε αυτόν, διότι εκεί πιστεύω ότι υπάρχει όλο το νόημα που κρατά ''δεμένα'' και ανεξάρτητα κι αυτοτελή -την ίδια στιγμή- όλα τα διηγήματα της συλλογής. Διηγήματα ρεαλιστικά σαν να έχουν ''γεννηθεί'' από τα σπλάχνα της αληθινής ζωής που μας προ(σ)καλεί να μη ρίχνουμε τα μάτια χαμηλά και να μη ''σκεπάζουμε'' κάτω από το χαλί όπως μας πονά και πληγώνει...

Όχι, τα μάτια χαμηλά δε σημαίνουν δειλία, ή, φόβο...

Τα μάτια χαμηλά είναι εκεί για να μας θυμίζουν ό,τι δεν πρέπει να ξεχαστεί, να συγχωρούν και να μας προσφέρουν ελπίδα ακόμη κι αν όλα μοιάζουν χαμένα...

''Πορεύτηκαν σε κάποια στιγμή ή και για πάντα με τα μάτια κάτω, μην τολμώντας να σηκώσουν το βλέμμα. Έχουν τον δικό τους τρόπο για να κερδίζουν ό,τι τους ανήκει. Κοιτάζοντας έναν άνθρωπο, ένα βουνό, ένα ζώο, οι άνθρωποι με τα μάτια χαμηλά κοιτάζουν πιο βαθιά. Και κάποια στιγμή, επιτέλους, βρίσκουν τον τρόπο να αντικρίσουν κατάματα τη ζωή και τον εαυτό τους.

Ο Εμφύλιος, η ξενιτιά, η αναπηρία, η έμφυλη βία, η θέση της γυναίκας, ο ανεκπλήρωτος έρωτας κάνουν αόρατους τους ήρωες στα βλέμματα των πολλών και πυροδοτούν την αφήγηση.

Ιστορίες που διαδραματίζονται στη Λάρισα, στα Πιέρια, στη Θεσσαλονίκη, στην Αυστραλία. Χρονικά τοποθετημένες λίγο πριν από το 1950 έως και σήμερα." (Από το οπισθόφυλλο)

Με ένα λόγο απαλό και συνάμα έντονο, απαλλαγμένο από υπερβολές, η συγγραφέας μας ''μεταφέρει'' μέσα στα διηγήματά της, κάνοντάς μας κομμάτι της ιστορίας. Θα μας δοθεί, απλόχερα, η ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα από αυτά τα μάτια χαμηλά. Να βρούμε στοιχεία του δικού μας εαυτού και λοιπών εμπειριών που είτε ζήσαμε είτε όχι, μα ο αντίκτυπός τους δηλώνει, σθεναρά, το ''παρών''... Ναι, τα εν λόγω διηγήματα θα μας βάλουν στη διαδικασία να κοιτάμε, πλέον, με άλλον τρόπο τα μάτια χαμηλά... Άραγε, ποιος/α θα βρει το θάρρος να τους επιτρέψει να ''μπουν'' στη ζωή του/της; 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.