Αγόρια και Κορίτσια

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Δε συνηθίζω, πλέον, να επιλέγω να διαβάζω βιβλία βασιζόμενη μόνο στην πρώτη εντύπωση που μπορεί να μου κάνει ο τίτλος, ή, η εικόνα των εξωφύλλων τους, αλλά επειδή οι κανόνες είναι προορισμένοι για να ''σπάνε'' κι επειδή, όπως έχω ξαναπεί, βρίσκομαι σε μία ιδιάζουσα περίοδο -αναφορικά με τη σχέση μου με τα βιβλία- αρέσκομαι να δοκιμάζω τα αναγνωστικά μου όρια και προτιμήσεις, παίζοντας κάποιες φορές μία αλλιώτικη ''ρώσικη ρουλέτα'' με τις επιλογές που κάνω γύρω από εκείνα. Όταν, λοιπόν, ενημερώθηκα για την κυκλοφορία του έργου ''Αγόρια και Κορίτσια'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής) που υπογράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Σιάτης, δεν ξέρω τί ήταν αυτό που με ''τράβηξε'' σε εκείνο, μα γνώριζα ότι ήθελα, οπωσδήποτε, να το διαβάσω. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πέρασε καν από το μυαλό μου η σκέψη το τί πρόσημο (θετικό, ή, αρνητικό) θα έφερε, εντέλει, αυτή η ''επαφή'' μου μαζί του...

Απεχθάνομαι τις ''ταμπέλες'' που, θέλοντας και μη, μας επιβάλλουν (εντός κι εκτός εισαγωγικών) προϋποθέσεις και άλλα κριτήρια σχετικά με πολλά πράγματα -ακόμη κι ανθρώπους- γύρω μας. Όμως, δεν παύει να υπάρχουν και κάποιες εξ αυτών, που καλώς, ή, κακώς, επιβεβαιώνουν κάποιες φήμες. Όχι, να το πω πιο σωστά, δεδομένα γύρω από μερικές αντιλήψεις σχετικά με τον τρόπο σκέψης και δράσης για παράδειγμα των δύο φύλων. Ναι, δε μου αρέσει να προβαίνω σε ένα διαχωρισμό μεταξύ ανδρών και γυναικών και πιο συγκεκριμένα στον ξεχωριστό τρόπο σκέψης των δύο φύλων, μα να που η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται, πάντα, στην άποψή μου ότι όλα είναι θέμα χαρακτήρα κι όχι απαραιτήτως φύλου...

''Αγόρια και Κορίτσια'', όπως προείπα ο τίτλος που επιλέγει ο συγγραφέας και εσκεμμένως τόσο το γράμμα ''α'' όσο και το γράμμα ''κ'' στις λέξεις αγόρια και κορίτσια, αντιστοίχως, είναι κεφαλαία, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να προσωποποιήσει αυτά τα ουσιαστικά και να τους δώσει υπόσταση, πίσω από την οποία μπορεί ο κάθε άνδρας και η κάθε γυναίκα να βρει κομμάτια του δικού του/της εαυτού. Προσπαθεί δηλαδή να περάσει από ένα ειδικό σε γενικότερο επίπεδο. Και εύλογα θα αναρωτιέστε γιατί αγόρια και κορίτσια κι όχι άνδρες και γυναίκες. Προφανώς, διότι όλοι κι όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, κατά βάθος είμαστε -ίσως και να νιώθουμε- ακόμη παιδιά που αναζητούμε την αγάπη και την αποδοχή άνευ όρων, έτσι ακριβώς όπως είμαστε...

Εντελώς τυχαία βρέθηκα να διαβάζω -με μία μικρή απόκλιση ημερών- δύο βιβλία που μιλούν για τον έρωτα, τις ερωτικές σχέσεις και τη φιλία ειπωμένες από την ανδρική σκοπιά. Δεν ξέρω αν το σύμπαν προσπαθεί να με πείσει για κάτι, αλλά προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενική και ''ανοικτή'' γίνεται προς αυτά που διάβαζα. Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια, του παρόντος έργου, έχουν τις ορθές, ή, λανθασμένες απαντήσεις αναφορικά με ερωτήματα που λίγο έως πολύ μας απασχολούν όλους κι όλες, μα έχουμε να κάνουμε με ένα πρόστυχα ειλικρινές και ρεαλιστικό κείμενο, που είτε θα το αγαπήσεις, ή, θα το μισήσεις. Δεν υπάρχει κάτι στο ενδιάμεσο... Ναι, τα πρόσωπα φαίνονται κάπως ''ρηχά'', επιπόλαια και ίσως ανεύθυνα, μα έχουν μία αληθοφανή υπόσταση μέσα στο κείμενο, που δύσκολα μπορεί κάποιος/α να αγνοήσει, ή, προσπεράσει...

''Άραγε ο κουστουμάτος θα ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας με την αγαπημένη μας φίλη ή θα επιμείνει στις ατελείωτες εναλλαγές συντρόφων;

Ο Νίκος θα κόψει επιτέλους το στοίχημα για να στεριώσει σε καμιά σχέση και να επικεντρωθεί στο skate;

Η Φανή θα υποκύψει στη γοητεία τού  Άλεξ και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Σε τι φάση βρίσκεται η αγωνιώδης προσπάθεια της Αλίκης να αγαπηθεί όπως της αξίζει, και η αέναη αναζήτηση του ιδανικού εραστή από την – «βαριέμαι εύκολα», «πάλι σε νάρκισσο μαλάκα έπεσα» – Κλαίρη;

Έχεις υποχρέωση να κάνεις πλάτες στον κολλητό σου προκειμένου να πηδήξει;

Για πόσο ακόμα θα ανέχεται η Μάγδα την παθολογική του ζήλεια;

Υπάρχει άντρας που να σκέφτεται πρώτα με το πάνω κεφάλι, να λειτουργεί δηλαδή απερίσκεπτα;

Επιτρέπεται να πας με την κολλητή σου, κι αν ναι, παίζει να την ερωτευθείς;" (Από το οπισθόφυλλο)

Το παρόν έργο είναι ακατάλληλο όχι μόνο για ανηλίκους/ες λόγω των ωμών (καλά, εμένα δε με σοκάρουν αυτά!) περιγραφών των σεξουαλικών σκηνών ''ντυμένες'' με πιο αγοραίο/χυδαίο (για αρκετούς/ες) λεξιλόγιο, μα και για τους/τις λάτρεις των ρομαντικών απόψεων περί έρωτος και εξειδανικευμένων συντροφικών σχέσεων και των τάχα μου σοβαροφανών (που μεταξύ μας είναι τόσο μα τόσο δήθεν!). Ο συγγραφέας μέσω των προσώπων -όχι οι πιο αγαπητοί/ες για μένα, αλλά αυτό είναι κάτι υποκειμενικό!- προσπαθεί να μιλήσει για το σκεπτικό των ανδρών γύρω από τις ερωτικές σχέσεις, το πώς μπορεί να μπερδεύονται σε αισθηματικό επίπεδο, αλλά και την αναζήτηση του ίδιου τους του εαυτού -ίσως κι επιβεβαίωσης λόγω κόμπλεξ, ή, αίσθησης κατωτερότητας έναντι άλλων- βιώνοντας αυτές τις σχέσεις στην καθημερινή τους ζωή. 

Πιάνοντας το βιβλίο στα χέρια μου δεν ανέμενα, επουδενί, να διαβάσω ένα σύγγραμμα βαρύγδουπο και με ξύλινο λόγο, μα αποδείχθηκε ότι το παρόν έργο μας υπόσχεται κάτι συγκεκριμένο και το φέρει εις πέρας δίχως να παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό και λόγο ύπαρξής του. Και για μένα αυτό είναι κάτι το θετικό και οφείλω να το παραδεχθώ. Όπως και το γεγονός ότι όλες οι ιστορίες του βιβλίου είναι μικρές και περιεκτικές και η καθεμία αποσκοπεί κάπου ξεχωριστά, καθώς χαρακτηρίζονται από μία τάση (αυτο)σαρκαστικής και χιουμοριστικής διάθεσης από μεριάς του συγγραφέα.

Αναζητήστε το με δική σας ευθύνη! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.