Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Δεν μπορώ να προσδιορίσω το τί είναι αυτό που έχει καταβάλει τη σκέψη μου και το τελευταίο τρίμηνο έχω βάλει τον αναγνωστικό μου εαυτό να ελέγξει τα ''όριά'' του, οδηγώντας με πολλές φορές στα πρόθυρα του ''γκρεμού''... Η περιέργεια δε σκότωσε τη γάτα, όπως λέει η λαϊκή ρήση, μα με κάνει να επιδιώκω να διαβάζω βιβλία που εκ πρώτης όψεως (μη σας πω και δεύτερης και τρίτης), σε παλαιότερο χρόνο, δε θα επέλεγα... Όχι, πώς έχουν κάτι κακό τα συγκεκριμένα βιβλία. Ούτε και οι υπογράφοντες/ουσες αυτά! Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να ακουστώ αφοριστική, απλώς θέλω να σας μιλώ με ειλικρίνεια. Ναι, δεν προορίζονται όλα τα βιβλία για όλους κι όλες, μα μία μικρή ''παρασπονδία'' δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και καμία... Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, μπορεί να υπάρξουν και θετικά αποτελέσματα από εκείνη...

Όταν έμαθα για την τότε επικείμενη κυκλοφορία (από τις εκδόσεις Βακχικόν) του νέου βιβλίου του συγγραφέα Δημήτρη Τσεκούρα, με τίτλο ''Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν'', αυτό που με έκανε να θέλω να διαβάσω το βιβλίο δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι θα ''ανακάλυπτα'' την πένα ενός ακόμη δημιουργού, που δεν είχε τύχει να ''ξανασυναντήσω'' σε λογοτεχνικό επίπεδο, αλλά το είδος στο οποίο ανήκει το βιβλίο. Δεν είναι ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα, μα ένα queer αστυνομικό ψυχόδραμα που απείχε παρασάγγας από άλλα μυθιστορήματα του είδους (κι όχι μόνο), που έχω διαβάσει έως σήμερα. Άραγε, θα ήταν επιτυχημένο το πείραμα του συγγραφέα, ή, θα μιλούσαμε απλώς και μόνο για ένα διαφημιστικό τέχνασμα που άλλα θα υποσχόταν στο αναγνωστικό κοινό κι άλλα θα πραγματοποιούσε; Ναι, ξέρω. Μόνη μου τα σκέφτομαι και μόνη μου μπαίνω στη διαδικασία να ''παιδεύομαι'' ψάχνοντας τις απαντήσεις σε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο με τη σκέψη μου, αλλά και πάλι γιατί όχι; Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους των βιβλίων; Να κινητοποιούν τη σκέψη και τη λογική μας;

''Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν'', όπως προανέφερα, ο τίτλος του βιβλίου και σκέφτομαι ότι επί τούτου ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα εκ των δύο βασικών προσώπων της ιστορίας -τουλάχιστον αυτό αντιλαμβάνομαι εγώ- με ολόκληρο το ονοματεπώνυμό του και το άλλο (προφανώς και μιλάμε για άνδρα) μέσω της ιδιότητάς του ως εραστής του πρώτου. Εντέχνως, αποκρύπτει, αρχικά, το όνομα του άλλου προσώπου. Σαν να μην έχει τόση σημασία αν φέρει το ένα, ή, το άλλο όνομα. Σαν όλη του η ύπαρξη να ορίζεται, αποκλειστικώς και αμετακλήτως, γύρω από το γεγονός ότι είναι ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν. Όμως, τί είναι αυτό που ωθεί τον συγγραφέα να εμμένει σε αυτό; Για ποιον λόγο αυτή η άτυπη ''διάκριση''; Οι απαντήσεις, ή, και όχι, θα με περίμεναν μέσα στις σελίδες του βιβλίου...

''Ένας συγγραφέας και επίδοξος μεταφραστής του Οιδίποδα, που πάσχει από ΔΕΠΥ, με το παράξενο ψευδώνυμο Άδης Δαμίγος, ξυπνάει μια Κυριακή των Βαΐων, μετά από έναν εφιάλτη, δίπλα στον εραστή του, ονόματι Ντεβ Μάρτιν. Λίγες ώρες μετά, και αφού ο Ντεβ έχει φύγει πια για τη δουλειά του, συλλαμβάνεται για τον φόνο που διέπραξε στον ύπνο του και οδηγείται στην ΑΕΚ, ήτοι στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Κατηγορητήρια μιας άκρως ιδιότυπης αστυνομίας. Ο επικεφαλής Ανακριτής «τυχαίνει» να είναι μέγας θαυμαστής των έργων του Άδη Δαμίγου και του υπόσχεται ότι θα τον αφήσει ελεύθερο υπό μία αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση.

Θα υποκύψει άραγε ο Άδης στην πλέον ανήθικη αλλά και την πλέον τίμια πρόταση που του κάνει ο Ανακριτής; Και τι ακριβώς βιώνει, εντωμεταξύ, στην ταραχώδη του ζωή ο, παντρεμένος με την Τζέσικα, Ντεβ; Κι ο Ντέιβιντ Λιντς; Τι γυρεύει εδώ και εμφανίζεται σε δύο, κρίσιμες μάλλον, σεκάνς αυτής της ιστορίας;

Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν είναι ένα μυθιστόρημα-παζλ και η απάντηση σε όλα τα παραπάνω –και ένα σωρό άλλα– δεν θα δοθεί παρά τα ξημερώματα της Μεγάλης Δευτέρας. Εάν, ασφαλώς, δοθεί..." (Από το οπισθόφυλλο)

Η μύησή μας στον κόσμο του βιβλίου δε γίνεται ούτε με καμία τάση μελοδράματος, ψαρωτικού ύφους, ή, βαρύγδουπων δηλώσεων. Αντιθέτως, μοιάζει σαν να έχουμε να κάνουμε με μία καθημερινή ιστορία, με αρκετή δόση κοινωνικού στοιχείου και προβληματισμού γύρω από τις σχέσεις, την πολυπλοκότητα αυτών, τα ταμπού που είθισται να υπάρχουν, όπως και μία γενικότερη αίσθηση αγοραίου ερωτισμού συνοδεία με το ανάλογο ωμό, ολίγον τι χυδαίο, μα πάνω απ'όλα καθημερινό και οικείο λεξιλόγιο, που ενισχύει τους ήδη ρεαλιστικούς διαλόγους και περιγραφές των σκηνών. Σίγουρα δεν είναι ένα βιβλίο για τους/τις λάτρεις του ρομαντισμού, ή, για εκείνους/ες που δεν αρέσκονται σε τέτοιες εκφράσεις λόγου. Προσωπικά δεν με ενόχλησαν, αφού τις βρήκα απαραίτητες για να ''στέκει'' όλο το ύφος του κειμένου... 

Το βιβλίο κάπως με μπέρδεψε χάρη σε αυτήν την εξιστόρηση των γεγονότων και τη μεταπήδηση από το ένα σημείο στο άλλο και έπειτα, στην επιστροφή προς το θέμα που είχαμε αφήσει πίσω, αλλά το δικαιολογώ -ως κίνηση από τον συγγραφέα- αφού έχουμε έναν πρωταγωνιστή που έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, οπότε οφείλει να λειτουργεί, αναλόγως, ώστε να είναι πειστικός και αληθοφανής. Ναι, αυτό το στοιχείο δεν είναι από τα πιο αγαπημένα μου του βιβλίου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχει λόγω ύπαρξης. 

Όπως εύστοχα θα πει η άνωθεν περίληψη του οπισθοφύλλου, όλα τα στοιχεία του βιβλίου μοιάζουν σαν άλλα κομμάτια του παζλ, που αν μπουν στις κατάλληλες θέσεις και ενωθούν, θα μας προσφέρουν ολοκληρωμένη την εικόνα, ίσως πάλι και όχι. Παράξενο δεν ακούγεται όλο αυτό; Ποιος ο λόγος να μη φτάνει σε μία λογική εξήγηση η υπόθεση ενός βιβλίου; Ή μήπως είναι με τέτοιον τρόπο δομημένη κι αναπτυγμένη πάνω στο χαρτί, ώστε ο/η εκάστοτε αναγνώστης/στρια, ξεχωριστά, να καταλήξει στα δικά του/της συμπεράσματα; 

Προσωπικά ''παιδεύτηκα'', ευχάριστα, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης για να οδηγηθώ στον επίλογο, μα δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου. Μπορούσα να εντοπίσω αυτό το ψυχόδραμα πάνω στον τρόπο σκέψης, δράσης και χαρακτήρα του βασικού προσώπου και αφηγητή της ιστορίας, του εραστή του Ντεβ Μάρτιν, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τόσο πολύ το αστυνομικό στοιχείο. Ή μάλλον ήταν εκεί, μα όχι στο βαθμό που εγώ θα επιθυμούσα. Ή μήπως κάνω λάθος; Μήπως η ''δολοφονία'' των επιθυμιών και του αγαπημένου προσώπου είτε σε νοερό είτε σε πραγματικό επίπεδο να έρχεται να ''κουμπώσει'' με την παρουσία του αστυνομικού στοιχείου: Δεν ξέρω. Θα χρειαστεί και μία δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου για να είμαι πιο σίγουρη... 

Αναζητήστε το με δική σας ευθύνη! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.