Immortālis Atheus/Αθάνατος Άθεος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αν και δηλώνω την πίστη μου στον χριστιανισμό, από μικρή ηλικία έχω μάθει να σέβομαι και να αποδέχομαι όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως του αν δηλώνουν την πίστη τους σε κάποιο άλλο θρήσκευμα, άθεοι/ες, ή, άθρησκοι/ες. Αυτό, όμως, που δε δύναμαι να καταλάβω είναι τους λόγους για τους οποίους επιλέγουν να φέρονται με τόση υπεροψία, κακία, ειρωνεία, έλλειψη σεβασμού και ενίοτε με τάσεις έντονου χλευασμού και υποβιβασμού της νοημοσύνης προς το πρόσωπο των όποιων πιστών. Από την άλλη, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ανά τους αιώνες έχουν υπάρξει -και δυστυχώς υπάρχουν ακόμη- πολλά κακά παραδείγματα ανθρώπων που φέρονται ως πιστοί σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα (όχι μόνο του χριστιανισμού) και έχουν διαπράξει κάποια εκ των χείριστων εγκλημάτων εις βάρος της ανθρωπότητας. Ναι, βάσει αυτού μπορώ να κατανοήσω την όποια δυσφορία, ή, καχυποψία. Δεν το έχω αρνηθεί ποτέ ότι κι εγώ τα καταδικάζω όλα αυτά και με πιάνει ένας βαθύτατος θυμός για το πώς η ανθρωπότητα με πρόσχημα το υπέρτατο καλό και την προάσπισή του είναι ικανό για το χείριστο.

Όχι, δε μιλώ για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αλλά μερικών που τάχα μου φέρουν τον μανδύα των θρήσκων και βρίσκονται σε ανώτερα και μη θρησκευτικά αξιώματα, μόνο και μόνο, για να είναι προσφιλείς στον απλό λαό και κυρίως για να λαμβάνουν άφεση αμαρτιών για όλα όσα διαπράττουν... Ναι, θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω το ζήτημα της πίστης σε Εκείνον από την παρουσία μίας μερίδας ανθρώπων των εκκλησιαστικών κύκλων κι αυτό διότι δε μου αρέσει να είμαι αφοριστική ως άνθρωπος. 

Ναι, είμαι ένας απλός θνητός άνθρωπος που απέχω εκατομμύρια έτη φωτός από την όποια αγιοσύνη και πιστέψτε με, δε διεκδικώ καμία θέση που δε μου ανήκει... Ναι, αυτή μου τη θνητότητα τη ζήλεψαν ακόμη και οι αθάνατοι/ες θεοί και θεές, ενώ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων αποζήτησαν την αθανασία... Μα έχουμε, άραγε, αναρωτηθεί το αν μπορούμε να σηκώσουμε στις πλάτες μας όλο το βάρος που συνεπάγεται η αθανασία και τα επακόλουθα αυτής; Αθανασία δε σημαίνει να μην πεθάνουμε ποτέ, ή, να επουλώνονται οι όποιες πληγές του σώματος, αλλά να περιδιαβαίνουμε στον κόσμο ανά τους αιώνες. Να παρατηρούμε να χάνονται αγαπημένα μας πρόσωπα, μαζί με τις όποιες αναμνήσεις και συναισθήματα. Ένας διαρκής πόνος που θα μας συνοδεύει σαν άλλους/ες άπατριδες σε έναν κόσμο μη φιλικά προσκείμενο στο διαφορετικό, ίσως και με μία τάση ζήλειας...

Μεγάλη η εισαγωγή μου, μα τη θεωρώ απαραίτητη για να σας βάλω πιο ομαλά μέσα στο κλίμα του βιβλίου που διάβασα και σας παρουσιάζω σήμερα. Τον συγγραφέα Αλέξανδρο Καψοκόλη τον ''πρωτοσυνάντησα'' μέσα από το βιβλίο του ''Τα Βασίλεια" (δεύτερο κατά σειρά έκδοσης) και θυμάμαι να κρατώ ως υποσημείωση να μην ξεχάσω το όνομά του, διότι μου έκανε αρκετά καλή εντύπωση ο συγγραφικός του λόγος. Χρόνια μετά, τον ''βρίσκω'' ξανά μέσα από το νέο του μυθιστόρημα, με τίτλο ''Immortālis Atheus/Αθάνατος Άθεος¨, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα το τοποθετήσω στη λίστα μου, αν και είναι αρχή ακόμη, με τα πιο αγαπημένα της φετινής χρονιάς. Ένα βιβλίο που μπορεί να θεωρηθεί από αιρετικό έως βαθειά θρησκευτικό, που σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να μας ξεγελά ο τίτλος του. Αντιθέτως -κατά την ταπεινή κι υποκειμενική μου άποψη- μιλάει για αλήθειες που έχουν εσκεμμένως αποκρυφθεί κι αν ερχόντουσαν στην επιφάνεια, όχι μόνο θα κατέρρεε σαν άλλος χάρτινος πύργος το οικοδόμημα των τάχα μου θρησκόληπτων, μα θα έπεφταν από τους θρόνους τους όσοι/ες -λανθασμένως- βρέθηκαν εκεί και υποδύονται του υπηρέτες Του, πόσω μάλλον να φροντίζουν να διαδίδεται ο λόγος Του.

''«Σταμάτα» της φώναξε και εκείνη σώπασε στο λεπτό. «Δεν γνωρίζεις τίποτα, μόνο τα ψέματα που το Τάγμα σου και η εκκλησία σου σε έμαθαν να πιστεύεις για μένα. Θέλεις να μάθεις πραγματικά ποιον έχεις μπροστά σου και τι υπήρξα για όλους εσάς μέχρι σήμερα; Έστω και αν σε στοιχειώσει για πάντα; Θέλεις;» Κούνησε το κεφάλι της θετικά, τρέμοντας παράλληλα από τον φόβο. Ήθελε, και ας την καταδίκαζε σε θάνατο ή σε τρέλα. «Ας είναι, λοιπόν, δεν θα σου αποκαλύψω κανένα όνομα από αυτά που χρησιμοποίησα και άλλαξα με τα χρόνια» της είπε και ξεκίνησε.

Επέλεξε να ζήσει στην απομόνωση, στο κάστρο του, με μοναδική συντροφιά τα σκυλιά του και τα βιβλία του. Κλεισμένος στις σκέψεις του, κυριευμένος από τους δαίμονές του. Έζησε αμέτρητες εποχές και κάθε φορά η ανθρωπότητα τον χρησιμοποιούσε και έπειτα του γύριζε την πλάτη, τον απογοήτευε, τον πρόδιδε. Τα ιδανικά για τα οποία πολέμησε ήταν όλα μια πικρή ανάμνηση. Είχε αποφασίσει να μην ανακατευτεί ξανά με ό,τι συνέβαινε γύρω του. Μέχρι που δύο αθώα πλάσματα βρέθηκαν στον δρόμο του...

[Η αρχή μου είναι το τέλος σας.]" (Από το οπισθόφυλλο)

Μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε τον συγγραφέα και κατ'επέκταση το βιβλίο ως βλάσφημο. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, ο συγγραφέας με απόλυτο σεβασμό και προσοχή βάζει τον κεντρικό πρωταγωνιστή να μιλήσει εξ αυτού και να αναδείξει την καλή και την κακή πλευρά της ανθρωπότητας. Εκείνη τη μερίδα που κάνει πράξη τα λεγόμενά Του κι εκείνη που εκμεταλλεύεται την πίστη των άλλων ανθρώπων. Ναι, μπορεί να δίνει στον πρωταγωνιστή του το προσωνύμιο ''Immortālis Atheus/Αθάνατος Άθεος" (επιτηδευμένη κι εύστοχη χρήση τόσο των λατινικών όσο και των ελληνικών) μα κάθε άλλο παρά άθεος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μη σας πω ότι ήταν πιο πιστός σε Εκείνον και στη διδασκαλία Του σε σχέση με άλλους/ες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (για τα μάτια του κόσμου) ότι δήθεν είναι πιστοί/ες υπηρέτες/τριες Αυτού. Συγγνώμη, μα δεν πιστεύω λόγια, μα μόνο πράξεις... Πράξεις για τις οποίες ούτε ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι περήφανος που τις διέπραξε, μα οδηγήθηκε αναγκαστικά σε εκείνες, εξαιτίας της κακίας, ασυδοσίας, αλαζονείας, απληστίας, ασχήμιας και των όποιων άλλων κακών συντροφεύουν την ανθρωπότητα όλα αυτά τα χρόνια...

Μην κάνετε το λάθος να ξεκινήσετε το βιβλίο και να το διαβάσετε σταδιακά. Αφιερώστε του τον χρόνο και ένα ανοικτό μυαλό και αφήστε το ελεύθερο να σας ''μιλήσει''. Θα διαπιστώσετε ότι μοιάζει σαν έναν ορμητικός χείμαρρος, πλημμυρισμένος από μία εξομολογητική τάση όχι μόνο αναφορικά με τις εμπειρίες του κεντρικού πρωταγωνιστή, μα γενικότερα της ανθρωπότητας από τη σταύρωσή Του έως και μέχρι κάμποσα χρόνια πριν. Προσωπικά δεν ένιωσα να θίγονται ούτε στιγμή τα θρησκευτικά μου πιστεύω ούτε ένιωσα να έρχομαι σε δύσκολη θέση. Ο δημιουργός δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση. Μη σας πω ότι επανήλθε στο μυαλό μου η σκέψη το ποια στάση θα κρατούσα εγώ αν ζούσα τα χρόνια που Εκείνος έζησε και διέδωσε τον λόγο Του. Θα ήμουν μία πιστή ακόλουθός του μέχρι το τέλος, ή, θα λιποτακτούσα εξαιτίας του φόβου των διώξεων; Ή θα στεκόμουν απέναντί του ένεκα της όποιας καχυποψίας, ίσως και προκαταλήψεων; Δε δύναμαι να απαντήσω με σιγουριά.

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα διαπεραστικό ως προς τα νοήματα βιβλίο με εμφανή την εξέλιξη στην πένα του συγγραφέα που θα το θυμάμαι για πολύ καιρό και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ένα βιβλίο που φαίνεται ότι αυτή η ''ωρίμανση'' στο λόγο του συγγραφέα σταδιακά θα μας προσφέρει όλο και καλύτερα έργα μελλοντικά. Συγκρατείστε το όνομά του!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.