Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο ''Το δέκατο τάγμα"

Τίτλος: Το δέκατο τάγμα

Συγγραφέας: Γεώργιος Κ. Γρηγορόπουλος

Εκδόσεις: Ελκυστής

… –Βγήκαν να δουν λίγο τον κήπο, άλλα έχουν αργήσει· να έρχονται, είπε ο πρόεδρος κοιτάζοντας με μια γρήγορη μάτια στο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο. Μπήκαν στο σαλόνι οι τρεις τους, ο Λεωνίδας αμέσως κάθισε στη θέση δίπλα μου και η Αλκμήνη έσπευσε να με χαιρετήσει, έσκυψε μάλιστα να με φιλήσει κι έκανα ένα ελαφρύ ανασήκωμα ευγένειας για να τη φτάσω, έπειτα με πλησίασε ο φίλος της και μου άπλωσε το χέρι του.

–Άγης, συστήθηκε, ήταν ένα γεροδεμένο, μελαχρινό παιδί, ψηλό και σχετικά όμορφο θα έλεγα, όμως δε μου ταίριαζε καθόλου με την Αλκμήνη.

–Από το Αγησίλαος, πετάχτηκε ο πρόεδρος, είναι συμφοιτητής της.

–Στέφανος Γκίκας, του είπα με ένα σοβαρό ύφος καθώς του έσφιγγα το χέρι.

–Καθίστε, τους παρότρυνε η Κωνσταντίνα. Η Αλκμήνη κάθισε δίπλα της και ο Άγης πλάι στην Αλκμήνη. Αμέσως η Κωνσταντίνα σηκώθηκε από τη θέση της για να μας σερβίρει. Αρχίσαμε να σιγοτρώμε αμήχανα και σιωπηλά, υπό τη μουσική υπόκρουση μιας κασέτας του Frank Sinatra που είχε τοποθετήσει ο πρόεδρος στο κασετόφωνο, ίσως ήταν το μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς που είχαμε στο γούστο. Άρχισα να χαλαρώνω κι έριξα το βλέμμα μου με έναν προσεκτικό τρόπο στο λευκό πουλόβερ με το κεντημένο, κόκκινο τριαντάφυλλο που φορούσε η Αλκμήνη, ήταν τόσο συντηρητικό που δεν μπορούσε να μη με εξιτάρει. Έπειτα κοίταξα τα δάκτυλά της και το ασημένιο δακτυλίδι που είχε περασμένο στον παράμεσο, όπως χτυπούσε πάνω στο κρύσταλλο του ποτηριού φάνταζε σαν ερωτικό κάλεσμα, και ύστερα αφοσιώθηκα στο πρόσωπό της, στα στεγνά χείλη της που νότιζε με το κρασί, στα κατάξανθά της μαλλιά που άγγιζαν το δέρμα της σαν απαλό χάδι, στα δυο μακριά, ασημένια σκουλαρίκια της, καθώς τρεμόπαιζαν σαν να τα φυσούσε κάποιος υποταγμένος ψίθυρος, ενός

παραδομένου εραστή.

–Λοιπόν, κύριε Γκίκα, θα πρέπει να σας πω πως είστε ο αγαπημένος συγγραφέας της Αλκμήνης, μετά τον Κοέλιο φυσικά, σημείωσε ο Άγης, σπάζοντας τη σιωπή που επικρατούσε στο τραπέζι. Στη σχόλη συνέχεια για το βιβλίο σας μιλάει.

–Ο Κοέλιο; αναρωτήθηκα σαν να μην τον γνώριζα, αστειευόμενος φυσικά. Μα είναι πράγματι πολύ καλός, όχι του γούστου μου, λίγο ελαφρύς για μένα, όμως περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου διαβάζοντάς τον.

–Ήταν ο αγαπημένος μου πριν το τελευταίο σου βιβλίο, σημείωσε η Αλκμήνη με νόημα. Τώρα πήρες εσύ τα σκήπτρα.

–Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, της απάντησα, αλλά νομίζω υπερβάλλεις λίγο. Κι εσείς; Φιλοσοφική νεαρέ; απεύθυνα αμέσως τον λόγο στον Άγη.

–Ναι, εγώ βέβαια είμαι τελειόφοιτος και σε άλλο τμήμα: Γερμανική γλώσσα και φιλολογία.

–Δεν έχει χάσει ούτε ένα μάθημα, πετάχτηκε και πάλι ο πρόεδρος, συν ότι διαβάζει πάνω από τριάντα βιβλία τον χρόνο.

–Υπερβάλλετε κύριε Ανδρικόπουλε, είπε στον πρόεδρο. Διαβάζω αρκετά πάντως.

–Συγχαρητήρια νεαρέ μου, δύσκολα βρίσκεις νέους ανθρώπους να διαβάζουν. Τι σου αρέσει; απόρησα.

–Συνήθως ασχολούμαι με τη Γερμανική σχολή, λόγω αντικειμένου, Γκαίτε, Νίτσε, Μαρξ.

–Μαρξ, επανέλαβε ο πρόεδρος ενοχλημένος.

–Δε σημαίνει ότι ασπάζομαι τις απόψεις τους, διευκρίνισε ο Άγης, σαν μελλοντικός ακαδημαϊκός όμως πρέπει να έχω μια σφαιρική άποψη για όλους τους σημαντικούς φιλοσόφους.

–Τότε να διαβάσεις Πλάτωνα και Αριστοτέλη, επισήμανα αιχμηρά.

–Ο Μαρξ αγόρι μου, δεν ήταν φιλόσοφος, ήταν ο βασιλιάς της ουτοπίας και, το χειρότερο, διέσπειρε την αρρώστια του κουμμουνισμού σε όλο τον πλανήτη, επανήλθε ο πρόεδρος με έναν αυστηρό τρόπο προς τον Άγη.

–Γιάννη, τον παρατήρησε η Κωνσταντίνα, δε θα κάνουμε πολιτική ανάλυση στο τραπέζι, ο καθένας άλλωστε μπορεί να πιστεύει όπου θέλει.

–Συμφωνώ αγάπη μου, αρκεί να μην πιστεύει σε βλακείες, διευκρίνισε ο πρόεδρος.

–Εσύ, Άγη, τι έχεις να πεις; τον ρώτησα για να ξεψαχνίσω τη σκέψη του, ίσως και να ερεθίσω τον πρόεδρο.

–Ο Άγης είναι ακομμάτιστος, απάντησε η Αλκμήνη αντί αυτού, δεν πιστεύει στα κόμματα και στις ιδεολογίες.

–Αλήθεια Άγη; τον ρώτησα με έκπληξη.

–Ναι, στην πραγματικότητα έχω μια θεωρία για τις ιδεολογίες, μου είπε.

–Να την ακούσουμε λοιπόν, τον προκάλεσα κι εκείνος ήπιε μια ανεπαίσθητη γουλιά από το κρασί του.

–Η άποψή μου είναι ότι κάθε ιδεολογία είναι ένα μεγάλο μαντρί και κάθε ιδεολόγος ένα πρόβατο. Πρέπει να έχουμε αξίες κύριε Γκίκα, αυτό αρμόζει, δήλωσε με έμφαση. Μια ιδεολογία αποσυνθέτει ένα σύνολο αξιών, γιατί σκοντάφτουν στην περιχαράκωσή της· ένα σύνολο αξιών, όμως, κατακεραυνώνει την όποια ιδεολογία, ξεγυμνώνοντας τα στεγανά της.

–Θα διαφωνήσω! είπε η Κωνσταντίνα. Αν δεν υπήρχαν οι ιδεολόγοι, οι οραματιστές, τότε νομίζω ότι η ζωή θα ήταν πολύ άνοστη. Αυτό που κινεί τα νήματα στην ανθρωπότητα είναι οι καινούργιες ιδέες, που κάποιοι άνθρωποι τις υπερασπίζονται ακόμα και με αντάλλαγμα την ίδια τους τη ζωή. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν, μιας και μελετάς τους Γερμανούς, «η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση» και οι ιδέες είναι αποκύημα της φαντασίας.

–Νομίζω ότι δεν κατάλαβες τι εννοεί ο Άγης και είναι λογικό ως ένα σημείο, γιατί δεν έχεις εκπαιδευτεί στον πανεπιστημιακό τρόπο σκέψης, είπε η Αλκμήνη, προσπαθώντας για μια ακόμη φορά, όπως το συνήθιζε, να μειώσει την Κωνσταντίνα. Δεν είναι αντίθετος στις νέες ιδέες, αλλά στη μορφοποίησή τους μέσα σε μια φορμόλη, που τις παγιώνει σαν πανάκεια της κοινωνίας. Χαμογέλασα.

–Έχει δίκιο ο Άγης, είπα, κοιτάζοντας την Κωνσταντίνα κατάματα, έχει δίκιο όμως και η Κωνσταντίνα, συνέχισα καρφώνοντας το βλέμμα μου στην Αλκμήνη· αυτό τι σημαίνει; ρώτησα ρητορικά, κάνοντας μια παύση και την ίδια στιγμή ένιωσα όλα τα βλέμματα στο τραπέζι πάνω μου, ακόμα και αυτό του μικρού Λεωνίδα.

–Θα μας πείτε; ρώτησε με ενδιαφέρον και μια ελαφριά ειρωνεία ο Άγης.

–Όταν δύο διαφορετικές απόψεις είναι ταυτόχρονα και σωστές και λανθασμένες, απλά δεν έχει τεθεί το κατάλληλο ερώτημα, του απάντησα. Εσύ, Άγη, είσαι ρεαλιστής, η Κωνσταντίνα πάλι ρομαντική· το κατάλληλο ερώτημα εδώ, λοιπόν, θα ήταν αν αυτές οι δύο σχόλες κάνουν έρωτα, τι θα είχαμε σαν αποτέλεσμα; Μια τερατογένεση ή έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να σηκώσει στις πλάτες του την ανθρωπότητα με την ωσμωτική του γνώση; Η ισορροπία, η ισορροπία, επανέλαβα, είναι το ζητούμενο.

–Τι ακριβώς εννοείς; απόρησε η Κωνσταντίνα {…}

–Υπάρχουν τρεις θεμελιώδεις αξίες που υποτάσσουν το ανάστημα ενός ανθρώπου. Ο θάνατος, το δίκαιο και η ηθική. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει με το ανάστημά του αυτές τις αξίες, γίνεται ζώο. Είναι διαφορετικό πράγμα να σου επιβάλλουν κάτι από το να το επιβάλλεις εσύ στον εαυτό σου…

Περίληψη οπισθοφύλλου:

Ένας διάσημος συγγραφέας, όταν εμπλέκεται σε μια μυστηριώδη υπόθεση αυτοκτονίας, θα ανακαλύψει πως ό,τι γνώριζε για τη ζωή του, ήταν μια ψευδαίσθηση που ίσως τροφοδοτούσε ο ίδιος με τα γραπτά του. Παγιδευμένος μέσα σε έναν κόσμο ουσιών, ψυχικών παθών και σαρκικών απολαύσεων, θ’ αναζητήσει το φως, σκαλίζοντας τα πιο ερεβώδη δωμάτια της ψυχής του.

Μια κατάβαση σε μυστηριακές σπονδές, σιωπηλές συμφωνίες και χρυσοποίκιλτα μονοπάτια της ανομίας. Ένα αστυνομικό θρίλερ που φέρνει τους ήρωες αντιμέτωπους με την ηθική, τον Θεό και τα μεγάλα, φιλοσοφικά διλήμματα της ζωής. Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό, σκιαγραφείται μέσα στους φόβους και τις επιλογές τους, κοιτάζοντας το κάτοπτρο απέναντί τους με αμφιβολία, ξεθάβοντας τον μεγαλύτερο εχθρό, που ίσως είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

*Τα πνευματικά δικαιώματα τόσο της εικόνας του εξωφύλλου όσο και του άνωθεν αποσπάσματος ΔΕΝ ανήκουν στο blog, αλλά αποκλειστικά στο συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο.

**Το απόσπασμα δημοσιεύεται κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης του συγγραφέα.