Παράξενοι γείτονες

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Όλοι κι όλες λένε ότι είμαστε είτε οι καλοί/ες είτε οι κακοί/ες με βάση την αλήθεια με την οποία ''ντύνουμε/ουν'' την εξιστόρηση της ιστορίας από την εκάστοτε πλευρά των εμπλεκόμενων προσώπων. Όχι, αυτό δεν είναι μία δική μου διαπίστωση, αλλά δεν παύει να με βρίσκει σύμφωνη σε μεγάλο βαθμό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις γειτονιές στις οποίες ζούμε. Άλλοι γείτονες είναι πιο καλοί κι ευγενικοί και άλλοι είναι πιο ''κλειστοί'', ενοχλητικοί ίσως και ιδιότροποι. Βέβαια, θα μου πείτε ότι είναι απολύτως φυσιολογικό -και αποδεκτό!- όλοι οι άνθρωποι να διαφέρουμε μεταξύ μας και να μην ταιριάζουν οι χαρακτήρες μας. Εδώ, δεν ταιριάζουν όλα τα μέλη μίας οικογένειας, πόσω μάλλον, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν τους δένουν συγγενικοί δεσμοί. Το ζήτημα, όμως, είναι να μπορούμε να ζούμε όλοι κι όλες αρμονικά και να μην υπάρχουν προστριβές, ακόμη και με ανούσιες αφορμές. 

Έχοντας όλα τα παραπάνω, ως πηγή έμπνευσης, η συγγραφέας  Φρέγια Σάμπσον (Freya Sampson) υπογράφει το νέο της μυθιστόρημα (τρίτο κατά σειρά έκδοσης), με τίτλο ''Παράξενοι γείτονες" (Nosy neighbours), το οποίο κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας, σε μετάφραση της κυρίας Όλγας Γκαρτζονίκα. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα το οποίο συνδυάζει την πραγματική ζωή με εκείνη την πλευρά της μυθοπλασίας που φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα που μέχρι σήμερα ίσως να μην τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει και να τα προσπερνάμε...

''Παράξενοι γείτονες'', όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου και ναι, αυτός ήταν η αφορμή για να επιλέξω να διαβάσω και να σας μιλήσω για το παρόν μυθιστόρημα. Ελάτε! Ας παραδεχθούμε ότι όλοι κι όλες, σε μεγαλύτερο, ή, μικρότερο βαθμό, μπορεί να έχουμε μία εμπειρία σχετικά με παράξενους γείτονες. Έχουμε, όμως, αναρωτηθεί ποτέ γιατί μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μας φαίνονται τόσο παράξενοι; Ποια η ιστορία της ζωής τους; Ποια τα βιώματα που τους/τις έχουν κάνει να φέρονται κατ'αυτόν τον τρόπο; Κι αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τα έχουμε πάντα κατά νου, διότι δε δυνάμεθα να γνωρίζουμε το τί μπορεί να συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, οπότε συνετό θα ήταν να μην προβαίνουμε σε τόσο αυθαίρετα ( ; ) και βιαστικά συμπεράσματα...

''Δύο ορκισμένες εχθροί και γειτόνισσες ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να σταματήσουν έναν επικίνδυνο εγκληματία… Η εικοσιπεντάχρονη Κατ Μπένετ δεν αισθάνεται πουθενά σαν στο σπίτι της, ιδίως στο ετοιμόρροπο Σέλεϊ Χάους. Σύμφωνα με τους γείτονές της, είναι ευέξαπτη και απρόσιτη, αλλά πίσω από το σκληρό προσωπείο της κρύβεται ένα ένοχο παρελθόν. Η εβδομηνταεπτάχρονη Ντόροθι Ντάρλινγκ είναι η παλαιότερη ένοικος του Σέλεϊ Χάους και, κατά τα λεγόμενα των ενοίκων, ο πιο στριφνός και μνησίκακος άνθρωπος του κόσμου. Περνάει τον χρόνο της κατασκοπεύοντας τους πάντες ενώ σπάνια βγαίνει από το αγαπημένο της διαμέρισμα. Το ιστορικό κτίριο πλέον απειλείται με κατεδάφιση και οι δύο γυναίκες συμμαχούν απρόσμενα προσπαθώντας να το σώσουν. Όταν ένας άγνωστος επιτίθεται σε έναν ένοικο της πολυκατοικίας, η Ντόροθι και η Κατ υποψιάζονται ότι κάποιος ανάμεσά τους παίζει βρόμικο παιχνίδι… Και εφόσον η αστυνομία έχει σταματήσει την έρευνα, αυτό το αταίριαστο δίδυμο είναι το μόνο που μπορεί να φέρει τον εγκληματία ενώπιον της δικαιοσύνης." (Από το οπισθόφυλλο)

Μη σας ξεγελά η άνωθεν περιγραφή του βιβλίου. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Απλώς η συγγραφέας επέλεξε να ενισχύσει το όποιο μυστήριο της υπόθεσης του έργου με κάποιες μικρές δόσεις αστυνομικών στοιχείων. Τίποτα παραπάνω! Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μέσα του υφαίνεται μία εικόνα της αληθινής ζωής με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν και δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανένα από τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου, θεωρώ ότι θα είναι πολύ επώδυνα βίαιο για την ψυχή και τη σκέψη ενός ανθρώπου που αναγκάζεται -ένεκα τρίτων παραγόντων- να εγκαταλείψει ό,τι θεωρεί σπίτι του όλα αυτά τα χρόνια. Ναι, ξέρω πώς πρόκειται για κάτι άψυχο, μα αν το καλοσκεφτούμε, μέσα στα σπίτια μας έχουμε ζήσει όμορφες κι άσχημες στιγμές, έχουμε νιώσει ποικίλα συναισθήματα, είναι το καταφύγιό μας και κυρίως, το έχουμε συνδέσει με πρόσωπα σημαντικά για εμάς...

Μπορεί, λοιπόν, κάτι τέτοιο να ενώσει ετερόκλητους ανθρώπους μεταξύ τους, που δεν ανταλλάσσουν ούτε καν μία καλημέρα δίχως να τσακωθούν; Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι μπορεί να γίνει, όταν όλοι κι όλες μιλήσουν με ειλικρίνεια μεταξύ τους. Δίχως καμία τάση κριτικής, υπεροψίας, εγωϊσμού, μα με ''ανοικτά'' χαρτιά να μπορέσουν να ενωθούν κάτω από έναν κοινό σκοπό, που θα έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν ακόμη πιο κοντά και να αναπτύξουν σχέσεις ακόμη και φιλικές. Βλέπετε, η ειλικρίνεια και το να μάθουμε να ακούμε τον άλλον άνθρωπο μπορεί να έχει μόνο θετική κατάληξη...

Ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά είχε περάσει ένα σημαντικό κομμάτι αυτού, ώστε να νιώσω ότι έμπαινα στην ουσία του. Από τη μία μεριά, ένιωθα λες και όλες αυτές οι λεπτομέρειες με ''κρατούσαν'' πίσω και ίσως να μη χρειαζόταν να είναι τόσες πολλές και από την άλλη, σκεφτόμουν ότι ίσως να τις αποζητούσα στην περίπτωση που δεν υπήρχαν. Αντιφατική; Οξύμωρη;  Μπορείτε να αποκαλέσετε όπως επιθυμείτε αυτήν μου τη σκέψη. Μην ξεχνάτε ότι πάντα υπάρχει κι η υποκειμενική σκοπιά του/της κάθε αναγνώστη/στριας απέναντι στο εκάστοτε βιβλίο. Το συνέχισα, όμως, διότι ήθελα να δω το προς τα πού θα κινηθεί η συγγραφέας και αποδείχθηκε ορθή αυτή η κίνησή μου, αφού το κείμενο απέκτησε περισσότερο νόημα και υπόσταση (ως προς την πλοκή) και όλα μπήκαν σε μία λογική σειρά, όπου εξηγούνταν τα πάντα, οδηγώντας με σε έναν επίλογο ένιωσα να επέρχεται η όποια λύτρωση... Άραγε, ποιοι/ες θα επιλέξετε να σας κρατήσουν συντροφιά αυτοί οι ''Παράξενοι γείτονες''; 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.