Αl Tira (Mη φοβάσαι)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αγαπώ να έρχομαι σε επαφή με βιβλία που ''απαιτούν'' να έχω ακόμη πιο ''ανοικτό'' μυαλό. Να βρίσκω και να στοιχειοθετώ με επιχειρήματα τους λόγους για τους οποίους συμφωνώ, ή, διαφωνώ με τα όσα διαβάζω. Να μην είναι ένα απλό ''συμφωνώ'', ή, ''διαφωνώ'' σαν άλλο φερέφωνο των σκέψεων του/της εκάστοτε δημιουργού, ή, επειδή θέλω να δηλώσω την όποια μου αντίθεση, απλώς και μόνο, να το κάνω βάσει της όποιας κακής μου διάθεσης (εκείνης της ημέρας), ή, γενικότερης τάσης να μη βρίσκω να πω το οτιδήποτε καλό για όποιο βιβλίο διάβασα (νομίζω ότι αντιλαμβάνεστε το τι εννοώ!). Η συγγραφέας Σάρα Προφέτα και πιο συγκεκριμένα τα βιβλία της ανήκουν στην άνωθεν κατηγορία, ''παίζοντας'' ένα ευφυές κι άκρως αναζωογονητικό για τη σκέψη μου παιχνίδι, όπου με οδηγεί να εξερευνήσω κι άλλες οπτικές μέσα από άγνωστα -τουλάχιστον μέχρι σήμερα- για μένα μονοπάτια... Μπορεί να άργησα να διαβάσω το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Αl Tira (Mη φοβάσαι)" (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookguru.gr), αλλά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω! Ένα περιπετειώδες αισθηματικό/κοινωνικό μυθιστόρημα που κάλλιστα θα μπορούσε να βασιστεί πάνω σε αληθινά γεγονότα. Ή μήπως όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, αλλά απλώς δεν τα μαθαίνουμε; 

Δύο μέρες αφέθηκα, παντελώς, μέσα στον κόσμο του βιβλίου, προσπαθώντας να αφουγκραστώ όλα όσα είχε να μας μεταφέρει η συγγραφέας μέσω της εναλλάξ αφήγησης των γεγονότων από τα δύο κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας. Ένιωσα λες κι ένας άλλος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου... Ένας κόσμος μακρινός και ξένος... Ένας κόσμος αλλιώτικος... Ένας κόσμος, όμως, τόσο κοντινός και σθεναρά παρών που μας επηρεάζει σε μεγαλύτερο βαθμό, απ'όσο νομίζαμε, ειδικά σε ευρύ κοινωνικό κι ανθρωπιστικό επίπεδο... Ένας κόσμος διχασμένος λόγω φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεων, που κανονικά δε θα έπρεπε να έχουν λόγω ύπαρξης (αυτές οι διακρίσεις), μα να ενώνουν και εκπέμπουν μόνο αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα κι ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο.

Τί; Δεν είναι έτσι; Αυτό δεν πρεσβεύουν τα εκάστοτε θρησκευτικά δόγματα; Ανιδιοτελή αγάπη, αποδοχή και προσφορά; Τί; Λάθος πιστεύω; Όχι, δεν πέφτω από τα σύννεφα με την άσχημη διαπίστωση ότι δυστυχώς στα ονόματα των θρησκειών έχουν γίνει μερικά εκ των πιο ειδεχθέντων και καταστροφικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Όχι, δε μου κάνει καμία εντύπωση όλος αυτός ο φανατισμός και η στρεβλή ερμηνεία και διάδοση των θρησκευτικών δογμάτων, όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν μάθει να δέχονται ό,τι τους ''σερβίρουν'', δίχως να φιλτράρουν και να κρίνουν αν είναι σωστά, ή, όχι. Ανθρώπους που βάζουν, πάνω απ'όλους κι απ'όλα, τα προσωπικά τους συμφέροντα και θεωρούν (ανάθεμα κι αν μπορώ να καταλάβω από πού πήραν το δικαίωμα!) τους εαυτούς τους ανώτερους όλων και κριτές των πάντων! Ανθρώπους που ηδονίζονται βλέποντας άλλους αθώους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Μωρέ, πείτε μου ποια θρησκεία τα πρεσβεύει όλα αυτά; Διότι, αν τα πολυσκεφτώ, θα τρελαθώ!

''Πώς είναι ξαφνικά όταν το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής σου βρίσκεται παγιδευμένο σε μια θανάσιμη πραγματικότητα; 

Πώς είναι, να νιώθεις αβοήθητη, ανάμεσα σε αυτούς που αγαπάς και σε αυτό που είσαι;

 Ο μόνος τρόπος να αποδείξει στον Αρί τον γοητευτικό, βλοσυρό πράκτορα της αντιτρομοκρατικής, την αθωότητα του αγαπημένου της φίλου Ντάριους, ήταν να τον προδώσει. 

Όμως, πώς σταματάς αυτούς που είναι αποφασισμένοι να σπείρουν τον θάνατο; Με ποιο τρόπο αναχαιτίζεις το βαθιά ριζωμένο μίσος; 

Τί γίνεται όταν το κυνηγητό των τρομοκρατών γίνεται αμφίδρομο; Τι γίνεται όταν ο ακατέργαστος τρόμος σε αποδομεί σε χίλια κομμάτια; 

Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. 

Μέσα στο τρομακτικό σκοτάδι το μόνο που της δίνει δύναμη, είναι η φωνή του που ψιθυρίζει στη ψυχή της:

 Μη φοβάσαι Έστερ, εγώ είμαι εδώ…" (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας με πολύ σεβασμό και προσοχή -σε συνδυασμό με εύστοχες δόσεις χιούμορ, όπου κι όταν χρειάζεται!- ''χτίζει'' μία μεστή και πολυεπίπεδη ιστορία μέσα στις 533 σελίδες του βιβλίου. Πλημμυρισμένο από σκέψεις, συναισθήματα, δράση, αγωνία, περιπέτεια, φιλία, την απαραίτητη δόση έρωτα (δίχως να μετατρέπεται σε γραφικό, ή, μελό), κάθε σελίδα και κάθε σκηνή του βιβλίου έχουν λόγο ύπαρξης. Ναι, καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι αυτού του ''κυνηγητού''. Ένα κυνήγι με απώτερο σκοπό την ανάδειξη και αποκατάσταση της αλήθειας. Ένας αγώνας δρόμου επιβίωσης και κατάκτησης των αναφαίρετων δικαιωμάτων για κάθε άνθρωπο... Όχι, μη βιαστείτε να βγάλετε το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι η γραφή ''τρέχει''. Αντιθέτως, μιλάμε για ένα καλογραμμένο και ουσιαστικό από άποψη νοημάτων κείμενο, που κάνει ένα σαφές -για κάποιους/ες αιχμηρό- σχόλιο για πολλά από τα κακώς κείμενα της εποχής μας, όπως και αρκετά αρνητικά που συνοδεύουν τα θρησκευτικά δόγματα.

Όπως έχω ξαναπεί, είμαι ένας βαθειά πιστός άνθρωπος στα λόγια Εκείνου κι όχι απαραιτήτως σε εκείνα που μας διδάσκουν, πάντα, ποικίλοι ρασοφόροι. Ναι, δεν ένιωσα να θίγομαι ούτε ένα λεπτό με τα όσα διάβαζα. Η συγγραφέας επιχειρηματολογεί με ακρίβεια και παραθέτει αλήθειες. Αλήθειες που μπορεί να πληγώνουν και κάποιους/ες να τους/τις δυσαρεστούν, μα δεν παύει να είναι εκεί. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, είμαστε από τα χείριστα τέρατα. Τρεφόμαστε από το μίσος και την κακία. Ενώ, κάλλιστα, θα μπορούσαμε να ζούμε αρμονικά, δίχως διχόνοια και άλλα αρνητικά που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά. Άραγε, ποιος σωστός κι ακριβοδίκαιος θεός θα δεχόταν να γίνονται όλα αυτά τα εγκλήματα και να χύνεται το αίμα τόσων αθώων ανθρώπων (ενηλίκων και παιδιών) στο όνομά του; Όχι, δεν το δέχομαι ότι υπάρχει τέτοιος θεός! Όλα αυτά γίνονται, αποκλειστικά και μόνο, από εμάς τους απλούς θνητούς, που λανθασμένα θεωρούμε ότι έχουμε τέτοια δύναμη στα χέρια μας...

Πολλά τα θετικά στοιχεία του βιβλίου για μένα, ως αναγνώστρια. Επιλέγω να μοιραστώ μερικά εξ αυτών μαζί σας και τα υπόλοιπα να τα αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι/ες διαβάζοντας το βιβλίο. Άλλωστε, καθένας και καθεμία που θα διαβάσει το βιβλίο θα βγάλει τα δικά του/της συμπεράσματα και θα αντικρίσει την δική του/της πλευρά της αλήθειας. Διότι, η συγγραφέας ξέρει να κρατά τις όποιες υποκειμενικές και συναισθηματικές ''αποστάσεις'' και ισορροπίες. Αφήνει όλη την ελευθερία και τον απαραίτητο χρόνο -όσο είναι αυτό εφικτό- σε όλα τα πρόσωπα να μιλήσουν. Ναι, η αλήθεια έχει τόσα πρόσωπα όσα κι εκείνα που τη μοιράζονται! Αυτό δεν είναι δικό μου συμπέρασμα, αλλά συμφωνώ απολύτως. Όπως, βρήκα θετικό τον τρόπο που σκιαγραφεί η συγγραφέας όλα τα πρόσωπα του βιβλίου και τα τοποθετεί μέσα στα γεγονότα. Από τον τρόπο σκέψης και έκφρασή τους έως και της γενικότερης παρουσίας του μέσα στο κείμενο, όλοι κι όλες έχουν λόγο ύπαρξης. Δε γεμίζουν ''κενά''. Παράλληλα, ο ακατάπαυστος ρυθμός δράσης, η γρήγορη κι ομαλή εναλλαγή σκηνών, οι σωστοί προβληματισμοί και μία γενικότερη αίσθηση ότι όσα διαβάζουμε μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή γύρω μας, έχουν ως αποτέλεσμα να νιώθουμε ένα ευχάριστο ''γαργάλισμα'' της κριτικής μας ικανότητας και σκέψης.

Όχι, δεν είναι ένα εύκολο ως προς την ''πέψη'' βιβλίο, μα πέρα για πέρα μεστό, αληθινό και αρκετά καθηλωτικό από την αρχή έως και το τέλος. Οι ανατροπές τόσες όσες ώστε να κρατούν ζεστό το ενδιαφέρον και την προσοχή μας, μας οδηγούν σε ένα φινάλε λυτρωτικό και πειστικό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει μία πιθανή συνέχεια, όπως αφήνει η συγγραφέας να αιωρείται στον αέρα ως σκέψη, μα ξέρω ότι η ζωή, πάντα μα πάντα, βρίσκει τον δρόμο της.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookguru.gr