ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Δεν ξέρω πώς ακριβώς συμβαίνει και όλα αυτά τα χρόνια που έχω στραφεί στην ανάγνωση βιβλίων, να υπάρχουν βιβλία που να με εντυπωσιάζουν με έναν τρόπο σαρωτικό κι ακαταμάχητο και κάθε φορά να με κάνουν να θέλω και το κάτι παραπάνω. Να επιδιώκω να ''χάνομαι'' εξ ολοκλήρου μέσα σε αυτά και να ''αναγεννιέμαι'' πάλι από εκείνα ούσα πιο ''πλούσια'' από άποψη προβληματισμών και σκέψεων γύρω από τη ζωή και την καθημερινότητα. Όχι! Δεν έχω καμία πρόθεση να αδικήσω κάποια βιβλία έναντι κάποιων άλλων, μα θεωρώ ότι υπάρχουν εκείνα τα μυθιστορήματα που η δυναμική τους είναι πιο ισχυρή ως προς την επίδρασή τους πάνω στο νου και στην ψυχή μου. Ένα βιβλίο που ανήκει σε αυτήν τη δεύτερη κατηγορία και το μυθιστόρημα της συγγραφέως Sloan Harlow, με τίτλο ''ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ" (Everything We Never Said), το οποίο κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση από την κυρία Αριάδνη Μοσχονά.

Το βιβλίο αν και ανήκει στο είδος του young adult (ιδανικό για εφηβικό κοινό άνω των 16 ετών), κάλλιστα, μπορεί να διαβαστεί κι από ενηλίκους/ες, αφού είναι με τέτοιον τρόπο δομημένο από τη συγγραφέα, ώστε να είναι ενδιαφέρον κι ουσιαστικό -ως προς την πλοκή του- σε ευρεία ηλικιακή γκάμα του αναγνωστικού κοινού. Και ναι, το ξέρω. Υπάρχουν κάποιες αβάσιμες προκαταλήψεις γύρω από την ανάγνωση βιβλίων αυτού του είδους και στο κατά πόσο όντως έχουν κάτι να πουν. Κι έρχεται το παρόν βιβλίο κι ανατρέπει αυτές τις σκέψεις και αποδεικνύει ότι εκείνα τα βιβλία που ίσως να μην τα ''πιάνει'' το μάτι σου μπορούν να ''ταρακουνήσουν'', ευχάριστα, το μυαλό και την ψυχή σου...

Η απώλεια και το πένθος που συνοδεύει αυτή, δυστυχώς, είναι κάτι από το οποίο όλοι κι όλες θα περάσουμε για μία φορά στη ζωή μας. Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, ή, φύλου, έχει τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας και διαχείρισης του πένθους. Δεν μπορεί να είναι για όλους κι όλες το ίδιο και αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε ως έχει. Δε σχετίζεται, σε καμία περίπτωση, με την όποια δύναμη ψυχής έχουμε μέσα μας, ούτε το αν ''αντέχουμε'', ή όχι, στα δύσκολα. Τί γίνεται, όμως, με τους/τις εφήβους/ες; Η ευθραστότητα της ψυχής και της σκέψης τους -με δεδομένες όλες τις έντονες μεταβολές που περνούν- βρίσκει ''τροχοπέδη'' προς την αντιμετώπιση και αποδοχή του πένθους. Είναι επώδυνα δύσκολο για εκείνους/ες να βρουν τις ισορροπίες μέσα σε όλο αυτό και να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους, προσαρμόζοντάς την σε αυτήν τη νέα συνθήκη...

''Όσα δεν ξέρεις μπορούν να σε βλάψουν…

Έχουν περάσει μήνες από το δυστύχημα στο οποίο σκοτώθηκε η καλύτερη φίλη της Έλα, η Χέιλι, και η ίδια δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να κατηγορεί τον εαυτό της γι’ αυτό. Τώρα έχει επιστρέψει στο σχολείο και τα πάντα γύρω της της τη θυμίζουν. Ανάμεσα σ’ αυτά, και ο Σόγερ, το αγόρι της Χέιλι. Σιγά σιγά, έρχονται όλο και πιο κοντά, ώσπου η Έλα συνειδητοποιεί κάτι τρομακτικό…

Είναι ερωτευμένη με το αγόρι της Χέιλι, της κολλητής της που δε ζει πια.

Γεμάτη βασανιστικές ενοχές, η Έλα στρέφεται στο ημερολόγιο της Χέιλι, με την ελπίδα να βρει στις σελίδες του κάτι που θα την κάνει να νιώσει καλύτερα για όσα συμβαίνουν. Αντί γι’ αυτό, όμως, ανακαλύπτει πως ο Σόγερ έχει δικά του μυστικά και πως η σχέση του με τη Χέιλι δεν ήταν τόσο τέλεια όσο φαινόταν. Η Έλα ξέρει πως πρέπει να μείνει μακριά, μα η έλξη που νιώθει για εκείνον είναι ακατανίκητη. Ταυτόχρονα, όμως, όσα δεν ήξερε γι’ αυτόν την τρομάζουν. Ίσως είναι ο πόνος του. Ή ίσως οι πόθοι του, που έμειναν ανεκπλήρωτοι λόγω της τραγωδίας. Ή μήπως είναι κάτι πιο σκοτεινό, που το γνώριζε μόνο η Χέιλι;" (Από το οπισθόφυλλο)

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα εφηβικό χαζορομάντζο και ερωτικά τρίγωνα μεταξύ εφήβων και μόνο. Η συγγραφέας επιλέγει να πάει ένα βήμα παραπέρα μέσα από την ιστορία του βιβλίου της. Με επίκεντρο την εφηβική ηλικία θα προσπαθήσει και θα καταφέρει να αναδείξει ζητήματα που μας απασχολούν όλους κι όλες είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο γενικότερος δραματικός τόνος του βιβλίου -ευτυχώς δε μετατρέπεται σε κάτι μελό!- ''ντύνει'' με άκρως ρεαλιστικά -πάντα στα πλαίσια της φαντασίας- χαρακτηριστικά τόσο τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στην υπόθεση όσο και στα γεγονότα που θα λάβουν χώρα. Ενώ ταυτόχρονα, ποικίλα ερωτήματα ήρθαν να γεννηθούν στο μυαλό μου. 

Ερωτήματα του τύπου...

Άραγε, βρισκόμαστε σε μία ερωτική σχέση διότι πραγματικά είμαστε ερωτευμένοι/ες με αυτό το πρόσωπο, ή, λόγω της βαθύτερης ανάγκης μας για απλή συντροφικότητα και ασφάλεια; 

Πόσο απελευθερωτικά λυτρωτική είναι η αίσθηση του να ''σπάμε'' τα δεσμά της σιωπής και να ξεφεύγουμε απ'ό,τι μας στεναχωρεί, ή, πληγώνει; 

Γιατί δε φεύγουμε από τις κακοποιητικές σχέσεις που μπορεί να βιώνουμε τόσο σε φιλικές, οικογενειακές, ή, ερωτικές σχέσεις;

Αυτά κι αρκετά ακόμη με συντρόφεψαν καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης και η συγγραφέας έβρισκε τον τρόπο, κάθε φορά, να απαντά με παραδείγματα απτά και κατανοητά, δίχως να επικρίνει, ή, να μας κουνά το δάκτυλο...

Τί είναι, λοιπόν, τα ''ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ''; Για μένα, ως αναγνώστρια, είναι ένα από τα πιο διαδραστικά βιβλία που έχω διαβάσει από την αρχή της φετινής χρονιάς έως και σήμερα. Ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που συνδυάζει το φιλικό και το αισθηματικό στοιχείο με το κοινωνικό κομμάτι παρέα με εκείνο του ψυχολογικού θρίλερ και του μυστηρίου, μαζί με τις όποιες ανατροπές που μας εκπλήσσουν και μας οδηγούν σε ένα φινάλε λυτρωτικό και συνάμα ελπιδοφόρο. Ναι, είναι μία παράκληση/προτροπή του να μοιραζόμαστε με τους/τις γύρω μας όχι μόνο ό,τι μας δίνει χαρά, αλλά κι ό,τι μας προβληματίζει, ή, φοβίζει. Και να θυμάστε! Κάποιες φορές η σιωπή λειτουργεί υπέρ του σκοταδιού, ενώ το να μιλάμε μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει... 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.