Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Δεν ανήκω στο φανατικό αναγνωστικό κοινό των έργων της συγγραφέως Μαρίας Παναγοπούλου. Ωχ! Αυτό ίσως να ακούστηκε κάπως ''άγαρμπο'' και ''κοφτό'', μα θέλω πάντα να είμαι ειλικρινής μαζί σας όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου για ένα βιβλίο που διάβασα. Αυτό μου το ''ελάττωμα'', από την άλλη, σε συνδυασμό με την χρονική απόσταση της ανάγνωσης μεταξύ των εκάστοτε έργων της δημιουργού μαζί με μία εκτίμηση προς το πρόσωπο, την πένα και τη συνολική παρουσία της στο χώρο της λογοτεχνίας στη χώρα μας, με έχει κάνει -όσες φορές έρχομαι σε επαφή με κάποιο βιβλίο της- να ζω μία όμορφη αναγνωστική εμπειρία. Ήταν, λοιπόν, μία πολύ συνειδητή μου επιλογή να διαβάσω το νέο της κοινωνικό μυθιστόρημα, με τίτλο ''Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑΣ", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Τί ήταν, άραγε, αυτό που με ''κέρδισε'' και ''αιχμαλώτισε'' το βλέμμα μου ώστε να με πείσει να το διαβάσω; Δεν υπήρξα ποτέ μπαλαρίνα! Ποτέ δε γοητεύτηκα από την τέχνη του μπαλέτου και ποτέ δεν ανέβηκα πάνω σε πουέντ! Και ναι, δεν είχα ποτέ κάποιο ανάλογο απωθημένο ούτε ως παιδί ούτε ως ενήλικη. Απλώς αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα των πουέντ -μοιάζει τόσο φλογερά ''αφροδισιακό'' για τη σκέψη μου σαν να μου φανέρωνε και έκρυβε, την ίδια στιγμή, ένα, ή, και περισσότερα μυστικά... Μυστικά που ήθελα να τα ανακαλύψω/αποκαλύψω... Και έπειτα, αυτός ο τίτλος του... Πώς ένα τόσο ντελικάτο και φαινομενικά εύθραυστο και αέρινο πλάσμα, όπως η μπαλαρίνα και ο χορός αυτής, να συνδέεται με κάτι τόσο σκοτεινό που φέρει αρνητικό πρόσημο, δηλαδή την εκδίκηση; Σίγουρα τίποτα δε θα ήταν τυχαίο και οι όποιες απαντήσεις θα με περίμεναν μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

''Η Αριάνα, ένα νεαρό κορίτσι από τη Σάμο που ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, γνωρίζει τυχαία τον Ρομπέρτο, έναν διάσημο Ελληνοϊταλό χορευτή που έπειτα από ένα σοβαρό τροχαίο έχει αποσυρθεί από τη σκηνή. Το ακατέργαστο ταλέντο της τον εμπνέει να γίνει ο μέντοράς της. Το τίμημα που της ζητάει να καταβάλει προκειμένου να γίνει κορυφαία μπαλαρίνα είναι αποτρόπαιο, όμως εκείνη το αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τη βαφτίζει Τζίντζερ, από το πυρόξανθο χρώμα των μαλλιών της, τη μαθαίνει να ισορροπεί μοναδικά πάνω στις κόκκινες πουέντ της και την καθοδηγεί προς την κορυφή. Λίγες ώρες προτού χορέψει για πρώτη φορά στη φημισμένη Σκάλα του Μιλάνου, ένα νέο τροχαίο ανατρέπει τη ζωή της. Οδηγός του αυτοκινήτου είναι ο Ρομπέρτο και συνοδηγός η ίδια της η μητέρα. Τα αλυσιδωτά μυστικά που αποκαλύπτονται τη φέρνουν αντιμέτωπη με το πιο επικίνδυνο άλμα της ζωής της. Θα βρει τη δύναμη να σταθεί ξανά στα πόδια της ή θα την καταπιεί το πάθος της εκδίκησης;" (Από το οπισθόφυλλο)

Για μένα, ως αναγνώστρια, δύο ήταν τα κεντρικά ζητήματα που θίγει η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία και μου έδωσαν ''τροφή'' για σκέψη και εύστοχο προβληματισμό. Διότι, κακά τα ψέματα, όλοι κι όλες μπορούμε να βρεθούμε ''μπλεγμένοι/ες'' σε ανάλογες καταστάσεις είτε από τη μεριά του/της θύτη είτε από τη μεριά του θύματος. Σε αυτά, λοιπόν, τα δύο ζητήματα θέλω να σταθώ. 

Αρχικά, η συγγραφέας εστιάζει στο κομμάτι των σχέσεων. Εκείνων που ξεκινούν ειδυλλιακά και καταλήγουν μέσα στο έρεβος λόγω της όποιας κακοποίησης. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σωματική, ή, στη λεκτική κακοποίηση, αλλά και στην ψυχική. Μία ακόμη πιο ύπουλη μορφή βίας που παρεισφρέει μέσα στο θυμικό μας, κάνοντας στην άκρη την όποια λογική, κάμπτοντας με έντεχνο τρόπο τις όποιες αντιστάσεις μας. Εκείνη τη βία που μας επιβάλλει (εντός κι εκτός εισαγωγικών) να στερηθούμε πολλά από τα δικαιώματά μας και ελευθερίες με πρόσχημα το δήθεν καλό μας. Αυτή η σαγηνευτική κι ακαταμάχητη πειθώ της εν λόγω μορφής βίας που μας αποπροσανατολίζει και μας ''θαμπώνει'' με τα έντονα φώτα της και μας κάνει να μην μπορούμε να δούμε την αλήθεια πίσω από εκείνη. Μα να, όμως, που τα πάντα φανερώνονται και η συνειδητοποίηση είναι εκείνη που πονά περισσότερο.

Το δεύτερο κομμάτι είναι εκείνο της εκδίκησης. Όλοι κι όλες, λίγο έως πολύ, έχουμε μία ξεκάθαρη και γεμάτη από επιχειρήματα ( ; ) γύρω από το ζήτημα της εκδίκησης αντίληψη. Δε θα προβώ σε υπεραναλύσεις επί του θέματος, αλλά μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο τον προσέγγισε και ανάδειξε η συγγραφέας μέσα από τις πράξεις και σκέψεις των προσώπων του βιβλίου. Σαν να του έδωσε τόσες ερμηνείες και υποστάσεις όσα και τα πρόσωπα που θα παρελάσουν από μπροστά μας... Και κάτι ακόμη. Ποια τα όρια της δικαίωσης και ποια της εκδίκησης; Μπορούν να συμπορευθούν αυτές οι δύο; Ή όχι;

Δε θα σας κουράσω παραπάνω ούτε και θα επεκταθώ σε πράγματα που ίσως να πρόδιδαν κάτι από το βιβλίο. Κρατήστε μόνο ότι για ακόμη μία φορά θεωρώ τον αναγνωστικό μου εαυτό ακόμη πιο ''πλούσιο'' από χρήσιμες σκέψεις και οπτικές για διάφορα πράγματα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, σε πολλά επίπεδα κι όχι μόνο...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.