Out

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Έχετε βρεθεί ποτέ στη θέση, ως αναγνώστης/στρια, μεταξύ του ''αγαπώ να το μισώ'' και του ''μισώ που το αγαπώ'' για ένα βιβλίο που διαβάσατε; Να μην υπάρχουν ξεκάθαρα όρια ανάμεσα σε αυτά τα δύο και να μην μπορείτε να καταλήξετε στο τί είδους επίδραση ασκεί, εντέλει, αυτό το βιβλίο πάνω στο μυαλό και στην ψυχή σας; Εγώ το παθαίνω σπανίως, αλλά όταν συμβαίνει μοιάζει σαν έναν αλλόκοτο τρόπο αναζωογόνησης της φλόγας της αναγνωστικής μου επιθυμίας. Δεν ξέρω αν το ερμηνεύω κι εγώ σωστά, αλλά προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σας την παρούσα αναγνωστική μου εμπειρία και τη σφοδρότητα με την οποία με ''χτύπησε'' το μυθιστόρημα της συγγραφέως Νατσούο Κιρίνο (Natsuo Kirino), με τίτλο ''Out", το οποίο κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της κυρίας Γωγώς Αρβανίτη.

Ψέματα! Το βιβλίο είχε βρει τον τρόπο να ''εισχωρήσει'' μέσα στη σκέψη και να ''παίξει'' ένα ευφυές παιχνίδι με το θυμικό μου από το πρώτο, κιόλας, κοίταγμα. Ένα αλλιώτικο μπρα ντε φερ μεταξύ της πρώτης αίσθησης της εικόνας (ένα από τα πιο ωραία εξώφυλλα βιβλίων που έχω δει) και όσων μπορεί να υποβόσκουν ( ; ) πίσω και πέρα αυτής... Αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που νιώθω ότι μπορούσε να δει όλα όσα ήταν καλά κρυμμένα και τώρα γίνονταν φανερά σε τρίτα, ξένα μάτια μαζί με το έντονο κόκκινο χρώμα της γραμματοσειράς της λέξης ''out'' φάνταζε σαν κραυγή αγωνίας; Απόγνωσης; Φόβου; Ελευθερίας; Λύτρωσης; Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα βρει ακόμη τον τρόπο να το προσδιορίσω. Δεν άφησα άλλο χρόνο να περάσει και ''χάθηκα'' μέσα στην υπόθεση...

''Στα προάστια του Τόκιο, τέσσερις γυναίκες εργάζονται στη νυχτερινή βάρδια ενός εργοστασίου. Επιβαρυμένες με τεράστια χρέη, αποξενωμένες από τους συζύγους και τα παιδιά τους, ονειρεύονται μια διέξοδο από τη μίζερη ζωή τους. Μια νεαρή μητέρα ανάμεσά τους τελικά λυγίζει και στραγγαλίζει τον άπιστο, τζογαδόρο άντρα της. Εξομολογείται το έγκλημά της στις συναδέλφους της και, απροσδόκητα, εκείνες συμφωνούν να βοηθήσουν. Η αστυνομία όμως εντοπίζει τα διαμελισμένα κομμάτια του αντρικού σώματος και αρχίζει να κάνει πολλές ερωτήσεις. Και οι πιο επικίνδυνοι εχθροί αρχίζουν να πλησιάζουν." (Από το οπισθόφυλλο)

Η αυτοδικία είναι ένα πολύ λεπτό κι ''εύθραυστο'', ως προς την προσέγγισή του, ζήτημα που χρειάζεται πολλή προσοχή, σκέψη και μία γενικότερη και εστιασμένη ως προς την ουσία της κουβέντα που σίγουρα δε γίνεται να αναλυθεί, επαρκώς, μέσα στις σελίδες ενός λογοτεχνικού έργου. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι δημιουργοί δεν έχουν το δικαίωμα να το θέσουν επί τάπητος όταν η ιστορία του εκάστοτε βιβλίου τους συνδυάζεται με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο με εκείνο. Μόνο ως ''τροφή'' για σκέψη θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μία τέτοια κίνηση κι αναλόγως να την προσεγγίσω. Άλλωστε, τα βιβλία δεν είναι δικαστήριο για να επιβάλλουν ποινές, ή, νομοθέτες για να θεσπίζουν τους όποιους νόμους και κανόνες. Κανόνες που άλλοτε στηρίζονται στην ατομική και άλλοτε στη συνολική οπτική, μα και κανόνες που συμπορεύονται με τη λογική και την ηθική είτε ''υποκύπτουν'' στις ανθρώπινες ''αδυναμίες'' και σε ένα ιδιάζον αίσθημα εκπλήρωσης του ό,τι μπορεί να θεωρείται δίκαιο...

Γυναικεία αλληλεγγύη, ή, μία υποβόσκουσα αίσθηση ακραίου φεμινισμού; Τί από τα δύο θα μπορούσε να είναι ο συνδετικός ''κρίκος'' μεταξύ των γυναικών πρωταγωνιστριών; Και δεν είναι μόνο εκείνες που αξίζει αν εστιάσουμε την προσοχή μας. Αλλά και οι άνδρες που θα παίξουν επάξια τον ρόλο που τους έχει επιδοθεί... Όλοι κι όλες σε τέλεια αρμονία μέσα στη γενικότερη ακραία ανισορροπία μεταξύ καλού και κακού, ηθικού και ανήθικου, τιμωρίας και λύτρωσης ( ; ), καθώς η εξιστόρηση της πλοκής θα μοιάζει σαν τις λείες λεπίδες που όχι μόνο θα χαράξουν ευθείες γραμμές πάνω στο κορμί, αλλά θα το προσφέρουν κομμάτι το κομμάτι σαν άλλη θυσία προς τον δρόμο για την πολυπόθητη ελευθερία... Μία ελευθερία που δε θα έρθει τόσο αναίμακτα κι αθόρυβα...

Ωμός και διαστροφικός ρεαλισμός, γραφή σαν μαχαίρι, κυνισμός στο έπακρο και μία τάση της συγγραφέως να μην ωραιοποιήσει -ούτε στιγμή!- τίποτα από τα όσα θα νιώσουν και θα βιώσουν τα πρόσωπα της ιστορίας, μας οδηγεί στα μύχια και αβαθή σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής που δύναται να φτάσει στο άλλο άκρο για να καταφέρει να επιτύχει τον σκοπό του... Ναι, θα ήθελα να δώσει λίγη περισσότερη βάση στον επίλογο του βιβλίου, αφού θεωρώ ότι η πλοκή ''έκλεισε'' κάπως απότομα κι όχι τόσο ολοκληρωμένα ως όφειλε, μα και πάλι αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό... Τί είναι, τελικά, το ''Οut''; Αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι/ες σας διαβάζοντας το βιβλίο.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.